حکمت ۲۳۲ صبحی صالح
۲۳۲-وَ قَالَ ( علیهالسلام )مَنْ یُعْطِ بِالْیَدِ الْقَصِیرَهِ یُعْطَ بِالْیَدِ الطَّوِیلَهِ
حکمت ۲۲۹ شرح ابن أبی الحدید ج ۱۹
۲۲۹ وَ قَالَ ع: مَنْ یُعْطِ بِالْیَدِ الْقَصِیرَهِ یُعْطَ بِالْیَدِ الطَّوِیلَهِ قال الرضی رحمه الله تعالى- و معنى ذلک أن ما ینفقه المرء من ماله- فی سبیل الخیر و البر و إن کان یسیرا- فإن الله تعالى یجعل الجزاء علیه عظیما کثیرا- و الیدان هاهنا عباره عن النعمتین- ففرق ع بین نعمه العبد- و نعمه الرب تعالى ذکره بالقصیره و الطویله- فجعل تلک قصیره و هذه طویله- لأن نعم الله أبدا- تضعف على نعم المخلوقین أضعافا کثیره- إذ کانت نعم الله أصل النعم کلها- فکل نعمه إلیها ترجع و منها تنزع هذا الفصل قد شرحه الرضی رحمه الله- فأغنى عن التعرض بشرحه
ترجمه فارسی شرح ابن ابی الحدید
حکمت (۲۲۹)
و قال علیه السّلام: من یعط بالید القصیره یعط بالید الطویله. «هر که با دست کوتاه ببخشد، او را با دست دراز ببخشند.» سید رضى که خدایش رحمت کناد گفته است: معنى این سخن این است که آنچه آدمى از مال خود در راه خیر و نیکى کردن مى پردازد هر چند اندک باشد، خداوند متعال پاداش آن را بزرگ و بسیار قرار مى دهد و منظور از کلمه «ید» در این جا نعمت است. على علیه السّلام میان نعمت بنده و نعمت خداى متعال فرق نهاده و یکى را به کوتاه و دیگرى را به بلند توصیف فرموده است که نعمتهاى خداوند همواره بر نعمت مخلوق فزونى بسیار دارد و چون نعمتهاى خداوندى اصل و ریشه همه نعمتهاست، پس همه نعمتها بر آن برمى گردد و از آن سرچشمه مى گیرد.
این جمله را چون سید رضى شرح داده است، من از شرح آن بى نیازم.
جلوه تاریخ در شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدیدجلد ۸ //دکتر محمود مهدوى دامغانى
بازدیدها: ۲۱
دیدگاه‌ها