نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 123 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۲۳-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )طُوبَى لِمَنْ ذَلَّ فِی نَفْسِهِ وَ طَابَ کَسْبُهُ وَ صَلَحَتْ سَرِیرَتُهُ وَ حَسُنَتْ خَلِیقَتُهُ وَ أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ وَ أَمْسَکَ الْفَضْلَ مِنْ لِسَانِهِ وَ عَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ وَ وَسِعَتْهُ السُّنَّهُ وَ لَمْ یُنْسَبْ إلَى الْبِدْعَهِ

قال الرضی أقول و من الناس من ینسب هذا الکلام إلى رسول الله ( صلى‏ الله ‏علیه‏ وآله‏ وسلم ) و کذلک الذی قبله

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 118 دکتر آیتی:

 از پى جنازه‏اى مى ‏رفت، مردى را ديد كه مى‏ خنديد. امام (ع) به او فرمود: 

گويى كه مرگ بر ديگران مقرر شده، نه بر ما و گويى حق بر غير ما واجب شده و گويى، اين مردگان كه م‏بينيم، مسافرانى هستند كه بزودى به نزد ما باز مى‏ گردند آنها را در گورهايشان مى‏ گذاريم و اموالشان را مى‏ خوريم، پندارى، كه پس از آنها جاودانه خواهيم زيست. سپس، هر اندرز دهنده‏ اى را چه مرد و چه زن فراموش مى‏ كنيم و خود را به دست هر بلا و آفت مى‏ سپاريم.

خوشا به حال كسى كه نفس را به فروتنى وادارد، و كسبش پاك و شايسته و نيتش پسنديده و خلق و خويش نيكو باشد. زيادى مالش را انفاق كند و سركشى زبانش را مهار نمايد و شرّ خود را از مردم دور دارد. و سنت بر او دشوار نيايد و به بدعت نسبتش ندهند. 

من مى ‏گويم بعضى از اين سخن و سخن پيش از آن را به پيامبر (ص) نسبت داده‏ اند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 139 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی) یاری

۱۳۹-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )تَنْزِلُ الْمَعُونَهُ عَلَى قَدْرِ الْمَئُونَه

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 133 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

يارى خداوند به مقدار رنج و زحمت هر كس برسد.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 138 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی) عطاوبخشش

۱۳۸-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )مَنْ أَیْقَنَ بِالْخَلَفِ جَادَ بِالْعَطِیَّه

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 132 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

روزى را به صدقه‏ دادن فرود آريد و كسى كه به عوض يقين داشته باشد در بخشش جوانمردى كند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 137 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی) صدقه

۱۳۷-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )اسْتَنْزِلُوا الرِّزْقَ بِالصَّدَقَه

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 132 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

روزى را به صدقه ‏دادن فرود آريد
و كسى كه به عوض يقين داشته باشد در بخشش جوانمردى كند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 136 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۳۶-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )الصَّلَاهُ قُرْبَانُ کُلِّ تَقِیٍّ
وَ الْحَجُّ جِهَادُ کُلِّ ضَعِیفٍ
وَ لِکُلِّ شَیْ‏ءٍ زَکَاهٌ وَ زَکَاهُ الْبَدَنِ الصِّیَامُ
وَ جِهَادُ الْمَرْأَهِ حُسْنُ التَّبَعُّلِ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 131 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

نماز به منزله قربانى هر پرهيزگارى است
و حج، جهاد هر ناتوانى است.
و هر چيز را زكاتى است و زكات بدن، روزه است
و جهاد زن، نيكوداشتن شوى است.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 135 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۳۵-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )مَنْ أُعْطِیَ أَرْبَعاً لَمْ یُحْرَمْ أَرْبَعاً مَنْ أُعْطِیَ الدُّعَاءَ لَمْ یُحْرَمِ الْإِجَابَهَ وَ مَنْ أُعْطِیَ التَّوْبَهَ لَمْ یُحْرَمِ الْقَبُولَ وَ مَنْ أُعْطِیَ الِاسْتِغْفَارَ لَمْ یُحْرَمِ الْمَغْفِرَهَ وَ مَنْ أُعْطِیَ الشُّکْرَ لَمْ یُحْرَمِ الزِّیَادَهَ

قال الرضی و تصدیق ذلک کتاب الله قال الله فی الدعاء ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ و قال فی الاستغفار وَ مَنْ یَعْمَلْ سُوءاً أَوْ یَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ یَسْتَغْفِرِ اللَّهَ یَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِیماً

و قال فی الشکر لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ و قال فی التوبه إِنَّمَا التَّوْبَهُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَهٍ ثُمَّ یَتُوبُونَ مِنْ قَرِیبٍ فَأُولئِکَ یَتُوبُ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَ کانَ اللَّهُ عَلِیماً حَکِیماً

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 130 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

هر كه را چهار چيز بدهند، از چهار چيز محروم نماند. كسى را كه توفيق دعا دهند از اجابت محروم نماند و كسى را كه توفيق توبه دهند از پذيرفته شدن توبه محروم نماند و كسى را كه توفيق استغفار دهند از آمرزش محروم نماند و كسى را كه توفيق سپاسگزارى دهند از زيادت نعمت محروم نماند.

گواه اين دو در كتاب خداى عزّ و جلّ است: در باب دعا گويد: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم»«» و در باب استغفار گويد: «هر كه كار ناپسندى كند يا به خود ستم روا دارد، آن گاه از خدا آمرزش خواهد، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد يافت.»«» و در باب شكر گويد: «اگر مرا سپاس گوييد بر نعمت شما مى‏ افزايم»«» و در باب توبه گويد: «جز اين نيست كه توبه از آن كسانى است كه به نادانى مرتكب كارى زشت مى‏ شوند و زود توبه مى‏ كنند خدا توبه اينان را مى ‏پذيرد و خدا دانا و حكيم است.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 134 صبحي صالح (ترجمه عبدالمحمد آیتی) مشخصات دوست ورفیق

۱۳۴-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )لَا یَکُونُ الصَّدِیقُ صَدِیقاً حَتَّى یَحْفَظَ أَخَاهُ فِی ثَلَاثٍ فِی نَکْبَتِهِ وَ غَیْبَتِهِ وَ وَفَاتِهِ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 129 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

دوست را دوست نتوان گفت، مگر آن گاه، كه در سه جاى آبروى دوست خود نگه دارد. يكجا به هنگامى كه به بلايى گرفتار شود و يكى در هنگامى كه حاضر نباشد و يكى بعد از مرگش.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 133 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)وصف دنیا

۱۳۳-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )الدُّنْیَا دَارُ مَمَرٍّ لَا دَارُ مَقَرٍّ
وَ النَّاسُ فِیهَا رَجُلَانِ رَجُلٌ بَاعَ فِیهَا نَفْسَهُ فَأَوْبَقَهَا وَ رَجُلٌ ابْتَاعَ نَفْسَهُ فَأَعْتَقَهَا

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 128 دکتر آیتی:

 و فرمود (ع): دنيا سرايى است گذرگاه، نه سرايى كه در آن قرار توان يافت.
مردم در دنيا دو گروهند. آنكه، خود را فروخت و به تباهى افكند و آنكه، خود را خريد و آزاد كرد.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 132 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۳۲-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )إِنَّ لِلَّهِ مَلَکاً یُنَادِی فِی کُلِّ یَوْمٍ لِدُوا لِلْمَوْتِ وَ اجْمَعُوا لِلْفَنَاءِ وَ ابْنُوا لِلْخَرَابِ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 127 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

خداوند را ملكى است كه در هر روز ندا در مى‏ دهد كه بزاييد براى مردن و گرد آوريد براى فنا شدن و بسازيد براى ويران گشتن.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 131 صبحي صالح (ترجمه عبدالمحمد آیتی) نکوهش و وصف دنیا

۱۳۱-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )وَ قَدْ سَمِعَ رَجُلًا یَذُمُّ الدُّنْیَا أَیُّهَا الذَّامُّ لِلدُّنْیَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا الْمَخْدُوعُ بِأَبَاطِیلِهَا أَ تَغْتَرُّ بِالدُّنْیَا ثُمَّ تَذُمُّهَا أَنْتَ الْمُتَجَرِّمُ عَلَیْهَا أَمْ هِیَ الْمُتَجَرِّمَهُ عَلَیْکَ

مَتَى اسْتَهْوَتْکَ أَمْ مَتَى غَرَّتْکَ أَ بِمَصَارِعِ آبَائِکَ مِنَ الْبِلَى أَمْ بِمَضَاجِعِ أُمَّهَاتِکَ تَحْتَ الثَّرَى کَمْ عَلَّلْتَ بِکَفَّیْکَ وَ کَمْ مَرَّضْتَ بِیَدَیْکَ

تَبْتَغِی لَهُمُ الشِّفَاءَ وَ تَسْتَوْصِفُ لَهُمُ‏ الْأَطِبَّاءَ غَدَاهَ لَا یُغْنِی عَنْهُمْ دَوَاؤُکَ وَ لَا یُجْدِی عَلَیْهِمْ بُکَاؤُکَ لَمْ یَنْفَعْ أَحَدَهُمْ إِشْفَاقُکَ وَ لَمْ تُسْعَفْ فِیهِ بِطَلِبَتِکَ وَ لَمْ تَدْفَعْ عَنْهُ بِقُوَّتِکَ وَ قَدْ مَثَّلَتْ لَکَ بِهِ الدُّنْیَا نَفْسَکَ وَ بِمَصْرَعِهِ مَصْرَعَکَ

إِنَّ الدُّنْیَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا وَ دَارُ عَافِیَهٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا وَ دَارُ غِنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا وَ دَارُ مَوْعِظَهٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا

مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلَّى مَلَائِکَهِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْیِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِیَاءِ اللَّهِ اکْتَسَبُوا فِیهَا الرَّحْمَهَ وَ رَبِحُوا فِیهَا الْجَنَّهَ
فَمَنْ ذَا یَذُمُّهَا وَ قَدْ آذَنَتْ بِبَیْنِهَا وَ نَادَتْ بِفِرَاقِهَا وَ نَعَتْ نَفْسَهَا وَ أَهْلَهَا فَمَثَّلَتْ لَهُمْ بِبَلَائِهَا الْبَلَاءَ وَ شَوَّقَتْهُمْ بِسُرُورِهَا إِلَى السُّرُورِ

رَاحَتْ بِعَافِیَهٍ وَ ابْتَکَرَتْ بِفَجِیعَهٍ تَرْغِیباً وَ تَرْهِیباً وَ تَخْوِیفاً وَ تَحْذِیراً فَذَمَّهَا رِجَالٌ غَدَاهَ النَّدَامَهِ وَ حَمِدَهَا آخَرُونَ یَوْمَ الْقِیَامَهِ ذَکَّرَتْهُمُ الدُّنْیَا فَتَذَکَّرُوا وَ حَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا وَ وَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 126 دکتر آیتی:

وقتى كه شنيد مردى دنيا را نكوهش مى ‏كند، چنين فرمود: اى كسى كه دنيا را نكوهش مى ‏كنى و حال آنكه فريفته نيرنگهاى او هستى و به دروغهايش دلباخته‏اى. آيا هم فريفته دنيا هستى و هم نكوهشش مى ‏كنى آيا تو او را گناه كار مى‏ شمارى يا او تو را گناه كار مى‏ شمارد

اين دنيا از كى عقل از سرت ربود و سرگردانت نمود از كى فريبت داد آيا به جايى كه پدرانت به خواب مرگ رفته‏ اند و پوسيده ‏اند تو را فريفته يا به آنجا كه مادرانت در خاك سرد غنوده ‏اند چه بيمارانى را، با دستهايت تيمار داشتى و چه دردمندانى را پرستارى كردى.

برايشان شفا طلبيدى و از پزشكان، اوصاف بيماريشان را پرسيدى. نه داروى تو بى ‏نيازشان كرد نه گريه ‏هايت سودشان بخشيد. نه ترس تو فايدتى در بر داشت نه به خواست خود رسيدى و نه، به نيروى خويش، بيمارى از آنان دور ساختى. دنيا، براى تو از او نمونه ‏اى ساخت كه مرگ او مرگ تو را ماند.

دنيا براى كسى كه گفتارش را راست انگارد، سراى راستى است و براى كسى كه حقيقت آن را دريابد، سراى عافيت است و براى كسى كه از آن براى آخرتش توشه برگيرد، سراى توانگرى است و براى كسى كه از آن پند پذيرد، سراى اندرز و موعظه است.

دنيا نمازگاه دوستان خداست، مصلاى ملايكه خداست، محل نزول وحى خداست، بازارگاه دوستان خداست كه در آن كسب رحمت كنند و سودشان بهشت است.

پس چه كسى دنيا را نكوهش مى‏ كند، در حالى كه، دنيا خود نداى فراق در داده و خود و اهل خود را به نيستى هشدار داده محنت و بلايى را كه خود بدان گرفتار است، نمونه محنتها و بلاهاى آخرت گردانيد و به شادمانى خود آنان را به شادمانى آخرت راه نمود

شب با تندرستى گذشت و بامدادان در سختى فراز آمد. هم ترغيب كند و هم بترساند، هم بيم دهد و هم هشدار.

پس، فردا كه روز پشيمانى است، گروهى نكوهشش كنند و جمعى در قيامت بستايندش. زيرا دنيا به يادشان آورد و آنان نيز به ياد آورند، با آنان سخن گفت، سخنش را راست شمردند. اندرزشان داد اندرزش را پذيرا آمدند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 130 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۳۰-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )وَ قَدْ رَجَعَ مِنْ صِفِّینَ فَأَشْرَفَ عَلَى الْقُبُورِ بِظَاهِرِ الْکُوفَهِ
یَا أَهْلَ الدِّیَارِ الْمُوحِشَهِ وَ الْمَحَالِّ الْمُقْفِرَهِ وَ الْقُبُورِ الْمُظْلِمَهِ یَا أَهْلَ التُّرْبَهِ یَا أَهْلَ الْغُرْبَهِ یَا أَهْلَ الْوَحْدَهِ یَا أَهْلَ الْوَحْشَهِ أَنْتُمْ لَنَا فَرَطٌ سَابِقٌ وَ نَحْنُ لَکُمْ تَبَعٌ لَاحِقٌ
أَمَّا الدُّورُ فَقَدْ سُکِنَتْ وَ أَمَّا الْأَزْوَاجُ فَقَدْ نُکِحَتْ وَ أَمَّا الْأَمْوَالُ فَقَدْ قُسِمَتْ هَذَا خَبَرُ مَا عِنْدَنَا فَمَا خَبَرُ مَا عِنْدَکُمْ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى أَصْحَابِهِ فَقَالَ أَمَا لَوْ أُذِنَ لَهُمْ فِی الْکَلَامِ لَأَخْبَرُوکُمْ أَنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَى

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 125 دکتر آیتی:

از صفين بازگشته بود، گذارش به گورستان بيرون كوفه افتاد. چنين فرمود:
اى ساكنان خانه ‏هاى وحشتزا و محله‏ هاى تهى و گورهاى تاريك، اى در خاك غنودگان، اى غريبان، اى ترسندگان، شما در رفتن بر ما پيشى گرفته ‏ايد و ما از پى شما مى ‏آييم.

اما خانه‏ هايتان، ديگران در آنها آرميده ‏اند و امّا زنانتان، ديگران آنان را به زنى گرفته ‏اند، اما اموالتان به ميان ديگران تقسيم شده. اينها خبرهايى بود كه ما داشتيم، شما چه خبر داريد.
[سپس، به اصحابش روى كرد و فرمود:] اگر اينان رخصت سخن گفتن مى‏ داشتند، به شما مى‏ گفتند كه بهترين توشه ‏ها پرهيزگارى است.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 129 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)عظمت خالق

۱۲۹-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )عِظَمُ الْخَالِقِ عِنْدَکَ یُصَغِّرُ الْمَخْلُوقَ فِی عَیْنِک‏

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 124 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

بزرگى خداوند در نظر تو سبب مى‏ شود كه آفريدگان در چشمت خرد آيند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 128 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)سرما

۱۲۸-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )تَوَقَّوُا الْبَرْدَ فِی أَوَّلِهِ وَ تَلَقَّوْهُ فِی آخِرِهِ فَإِنَّهُ یَفْعَلُ فِی الْأَبْدَانِ کَفِعْلِهِ فِی الْأَشْجَارِ أَوَّلُهُ یُحْرِقُ وَ آخِرُهُ یُورِق‏

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 123 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

در آغاز سرما خود را از آن حفظ كنيد و در پايان آن بدان روى نهيد زيرا سرما با بدنها همان كند كه با درختان كند. در آغاز مى‏ لرزاندشان و در پايان، برگشان را مى‏ روياند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 127 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۲۷-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )مَنْ قَصَّرَ فِی الْعَمَلِ ابْتُلِیَ بِالْهَمِّ

وَ لَا حَاجَهَ لِلَّهِ فِیمَنْ لَیْسَ لِلَّهِ فِی مَالِهِ وَ نَفْسِهِ نَصِیب‏

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 122 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

كسى كه در عمل كوتاهى كند به اندوه دچار گردد
و خداوند را، به كسى كه خدا را در مال و جانش نصيبى نباشد، نيازى نيست.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 126 صبحي صالح (ترجمه عبدالمحمد آیتی) درشگفتم…

۱۲۶-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )عَجِبْتُ لِلْبَخِیلِ یَسْتَعْجِلُ الْفَقْرَ الَّذِی مِنْهُ هَرَبَ وَ یَفُوتُهُ الْغِنَى الَّذِی إِیَّاهُ طَلَبَ فَیَعِیشُ فِی الدُّنْیَا عَیْشَ الْفُقَرَاءِ وَ یُحَاسَبُ فِی الْآخِرَهِ حِسَابَ الْأَغْنِیَاءِ
وَ عَجِبْتُ لِلْمُتَکَبِّرِ الَّذِی کَانَ بِالْأَمْسِ نُطْفَهً وَ یَکُونُ غَداً جِیفَهً
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ شَکَّ فِی اللَّهِ وَ هُوَ یَرَى خَلْقَ اللَّهِ
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ نَسِیَ الْمَوْتَ وَ هُوَ یَرَى الْمَوْتَى
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَنْکَرَ النَّشْأَهَ الْأُخْرَى وَ هُوَ یَرَى النَّشْأَهَ الْأُولَى
وَ عَجِبْتُ لِعَامِرٍ دَارَ الْفَنَاءِ وَ تَارِکٍ دَارَ الْبَقَاءِ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 121 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

در شگفتم از بخيل كه فقرى را، كه همواره از آن مى‏ گريزد، بشتاب مى ‏طلبد و آن توانگرى را، كه در طلب اوست، از دست مى‏ دهد. پس در دنيا، زندگيش به زندگى بينوايان ماند و در آخرت چون توانگران از او حساب مى ‏كشند.
و در شگفتم از متكبر كه ديروز نطفه بود و فردا مردارى بيش نخواهد بود.
و در شگفتم از كسى كه در خدا شك مى‏ كند و آفريدگان خدا را مى‏ بيند.
و در شگفتم از كسى كه مرگ را فراموش مى‏ كند و مردگان را مى ‏بيند.
و در شگفتم از كسى كه منكر روز رستاخيز است و حال آنكه، پديد آمدن نخستين را مى‏ بيند.
و در شگفتم از كسى كه دنياى فانى را آباد مى ‏سازد و جهان باقى را وا مى‏ گذارد.

ترجمه عبدالمحمد آیتی 

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 125 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)وصف اسلام

۱۲۵-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )لَأَنْسُبَنَّ الْإِسْلَامَ نِسْبَهً لَمْ یَنْسُبْهَا أَحَدٌ قَبْلِی الْإِسْلَامُ هُوَ التَّسْلِیمُ وَ التَّسْلِیمُ هُوَ الْیَقِینُ وَ الْیَقِینُ هُوَ التَّصْدِیقُ وَ التَّصْدِیقُ هُوَ الْإِقْرَارُ وَ الْإِقْرَارُ هُوَ الْأَدَاءُ وَ الْأَدَاءُ هُوَ الْعَمَل‏

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 120 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

اسلام را به گونه ‏اى وصف مى‏ كنم كه كس پيش از من چنانش وصف نكرده باشد: اسلام تسليم است و تسليم، يقين است و يقين، تصديق است و تصديق، اقرار است و اقرار، به جاى آوردن است و به جاى آوردن، پرداختن به عمل صالح است.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 124 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی) غیرت

۱۲۴-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )غَیْرَهُ الْمَرْأَهِ کُفْرٌ وَ غَیْرَهُ الرَّجُلِ إِیمَانٌ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 119 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

غيرت زن كفر است و غيرت مرد ايمان.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 122 صبحي صالح (ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۲۲-وَ تَبِعَ جِنَازَهً فَسَمِعَ رَجُلًا یَضْحَکُ فَقَالَ

کَأَنَّ الْمَوْتَ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا کُتِبَ وَ کَأَنَّ الْحَقَّ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا وَجَبَ وَ کَأَنَّ الَّذِی نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِیلٍ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْکُلُ تُرَاثَهُمْ کَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ ثُمَّ قَدْ نَسِینَا کُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَهٍ وَ رُمِینَا بِکُلِّ فَادِحٍ وَ جَائِحَهٍ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 118 دکتر آیتی:

از پى جنازه‏اى مى ‏رفت، مردى را ديد كه مى‏ خنديد. امام (ع) به او فرمود:

گويى كه مرگ بر ديگران مقرر شده، نه بر ما و گويى حق بر غير ما واجب شده و گويى، اين مردگان كه م‏بينيم، مسافرانى هستند كه بزودى به نزد ما باز مى‏ گردند آنها را در گورهايشان مى‏ گذاريم و اموالشان را مى‏ خوريم، پندارى، كه پس از آنها جاودانه خواهيم زيست. سپس، هر اندرز دهنده‏ اى را چه مرد و چه زن فراموش مى‏ كنيم و خود را به دست هر بلا و آفت مى‏ سپاريم.

خوشا به حال كسى كه نفس را به فروتنى وادارد، و كسبش پاك و شايسته و نيتش پسنديده و خلق و خويش نيكو باشد. زيادى مالش را انفاق كند و سركشى زبانش را مهار نمايد و شرّ خود را از مردم دور دارد. و سنت بر او دشوار نيايد و به بدعت نسبتش ندهند.

من مى ‏گويم بعضى از اين سخن و سخن پيش از آن را به پيامبر (ص) نسبت داده‏ اند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 121 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)عمل

۱۲۱-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )شَتَّانَ مَا بَیْنَ عَمَلَیْنِ عَمَلٍ تَذْهَبُ لَذَّتُهُ وَ تَبْقَى تَبِعَتُهُ وَ عَمَلٍ تَذْهَبُ مَئُونَتُهُ وَ یَبْقَى أَجْرُهُ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 117 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

فرق است ميان اين دو عمل، عملى كه لذتش رفته و عواقب ناگوارش مانده است و عملى كه رنجش سپرى شده و اجر و ثوابش باقى است.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 120 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)وصف قریش

۱۲۰-وَ سُئِلَ ( علیه‏السلام )عَنْ قُرَیْشٍ فَقَالَ أَمَّا بَنُو مَخْزُومٍ‏فَرَیْحَانَهُ قُرَیْشٍ نُحِبُّ حَدِیثَ رِجَالِهِمْ وَ النِّکَاحَ فِی نِسَائِهِمْ

وَ أَمَّا بَنُو عَبْدِ شَمْسٍ فَأَبْعَدُهَا رَأْیاً وَ أَمْنَعُهَا لِمَا وَرَاءَ ظُهُورِهَا

وَ أَمَّا نَحْنُ فَأَبْذَلُ لِمَا فِی أَیْدِینَا وَ أَسْمَحُ عِنْدَ الْمَوْتِ بِنُفُوسِنَا وَ هُمْ أَکْثَرُ وَ أَمْکَرُ وَ أَنْکَرُ وَ نَحْنُ أَفْصَحُ وَ أَنْصَحُ وَ أَصْبَح‏

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 116 دکتر آیتی:

در باره قريش از او پرسيدند، فرمود: امّا بنى مخزوم، ريحان خوشبوى قريش‏اند گفتگو با مردانش و زناشويى با زنانش دوست داشتنى است.

بنى عبد شمس، به رأى، از ديگران دورانديشترند. و در حمايت آنچه پشت سر خود دارند [يعنى مال و خاندان‏] استوارترند.

اما ما به آنچه در دست داريم، بخشنده ‏تريم و به هنگام مرگ، به جان دادن، سخاوتمندتريم. بنى عبد شمس به شمار بيش‏اند و مكارتر و بدكردارترند، ولى ما فصيحتريم و مردم را نيكخواهتريم و خوشرويتريم.

ترجمه عبدالمحمد آیتی