حکمت ۳۳۳ صبحی صالح
۳۳۳-وَ قَالَ ( علیهالسلام )فِی صِفَهِ الْمُؤْمِنِ الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَیْءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَیْءٍ نَفْساً یَکْرَهُ الرِّفْعَهَ وَ یَشْنَأُ السُّمْعَهَ طَوِیلٌ غَمُّهُ بَعِیدٌ هَمُّهُ کَثِیرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ شَکُورٌ صَبُورٌ مَغْمُورٌ بِفِکْرَتِهِ ضَنِینٌ بِخَلَّتِهِ سَهْلُ الْخَلِیقَهِ لَیِّنُ الْعَرِیکَهِ نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ
حکمت ۳۳۹ شرح ابن أبی الحدید ج ۱۹
۳۳۹: وَ قَالَ ع فِی صِفَهِ الْمُؤْمِنِ- بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ- أَوْسَعُ شَیْءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَیْءٍ نَفْساً- یَکْرَهُ الرِّفْعَهَ وَ یَشْنَأُ السُّمْعَهَ- طَوِیلٌ غَمُّهُ بَعِیدٌ هَمُّهُ- کَثِیرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ- شَکُورٌ صَبُورٌ- مَغْمُورٌ بِفِکْرَتِهِ ضَنِینٌ بِخَلَّتِهِ- سَهْلُ الْخَلِیقَهِ لَیِّنُ الْعَرِیکَهِ- نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ- وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ
هذه صفات العارفین- و قد تقدم کثیر من القول فی ذلک- و کان یقال البشر عنوان النجاح- و الأمر الذی یختص به العارف- أن یکون بشره فی وجهه- و هو حزین و حزنه فی قلبه- و إلا فالبشر قد یوجد فی کثیر من الناس- . ثم ذکر أنه أوسع الناس صدرا و أذلهم نفسا- و أنه یکره الرفعه و الصیت- و جاء فی الخبر فی وصفهم- کل خامل نومه- . و طول الغم و بعد الهم من صفاتهم- و کذلک کثره الصمت- و شغل الوقت بالذکر و العباده- و کذلک الشکر و الصبر- و الاستغراق فی الفکر و تدبر آیات الله تعالى فی خلقه- و الضن بالخله و قله المخالطه و التوفر على العزله- و حسن الخلق و لین الجانب- و أن یکون قوی النفس جدا- مع ذل للناس و تواضع بینهم- و هذه الأمور کلها قد أتی علیها الشرح فیما تقدم
ترجمه فارسی شرح ابن ابی الحدید
حکمت (۳۳۹)
و قال علیه السّلام فى صفه المؤمن: بشره فى وجهه و حزنه فى قلبه، اوسع شىء صدرا، و اذلّ شىء نفسا. یکره الرفعه، و یشنأ السمعه. طویل غمّه، بعید همّه، کثیر صمته، مشغول وقته، شکور صبور. مغمور بفکرته، ضنین بخلته. سهل الخلیقه، لین العریکه، نفسه اصلب من الصلد، و هو اذل من العبد.
و آن حضرت در صفت مؤمن فرموده است: «شادمانى او در چهره اش و اندوهش در دل اوست، فراخترین چیز سینه اوست و زبونترین چیز نفس اوست. برترى جستن را خوش نمى دارد و نامورى را دشمن و ناپسند مى شمرد. اندوهش دراز و همتش بلند و خاموشى او بسیار است، اوقاتش گرفتار و سپاسگزار شکیباست. فرو رفته در اندیشه خویش است، از اظهار نیاز خود سخت خویشتندار است. خوش خوى و نرم است در حالى که نفس او از سنگ خاره سخت تر است خود زبونتر از برده است.»
جلوه تاریخ در شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدیدجلد ۸ //دکتر محمود مهدوى دامغانى
بازدیدها: ۶۳
دیدگاه‌ها