۱۳۱-وَ قَالَ ( علیهالسلام )وَ قَدْ سَمِعَ رَجُلًا یَذُمُّ الدُّنْیَا أَیُّهَا الذَّامُّ لِلدُّنْیَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا الْمَخْدُوعُ بِأَبَاطِیلِهَا أَ تَغْتَرُّ بِالدُّنْیَا ثُمَّ تَذُمُّهَا أَنْتَ الْمُتَجَرِّمُ عَلَیْهَا أَمْ هِیَ الْمُتَجَرِّمَهُ عَلَیْکَ
مَتَى اسْتَهْوَتْکَ أَمْ مَتَى غَرَّتْکَ أَ بِمَصَارِعِ آبَائِکَ مِنَ الْبِلَى أَمْ بِمَضَاجِعِ أُمَّهَاتِکَ تَحْتَ الثَّرَى کَمْ عَلَّلْتَ بِکَفَّیْکَ وَ کَمْ مَرَّضْتَ بِیَدَیْکَ
تَبْتَغِی لَهُمُ الشِّفَاءَ وَ تَسْتَوْصِفُ لَهُمُ الْأَطِبَّاءَ غَدَاهَ لَا یُغْنِی عَنْهُمْ دَوَاؤُکَ وَ لَا یُجْدِی عَلَیْهِمْ بُکَاؤُکَ لَمْ یَنْفَعْ أَحَدَهُمْ إِشْفَاقُکَ وَ لَمْ تُسْعَفْ فِیهِ بِطَلِبَتِکَ وَ لَمْ تَدْفَعْ عَنْهُ بِقُوَّتِکَ وَ قَدْ مَثَّلَتْ لَکَ بِهِ الدُّنْیَا نَفْسَکَ وَ بِمَصْرَعِهِ مَصْرَعَکَ
إِنَّ الدُّنْیَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا وَ دَارُ عَافِیَهٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا وَ دَارُ غِنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا وَ دَارُ مَوْعِظَهٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا
مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلَّى مَلَائِکَهِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْیِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِیَاءِ اللَّهِ اکْتَسَبُوا فِیهَا الرَّحْمَهَ وَ رَبِحُوا فِیهَا الْجَنَّهَ
فَمَنْ ذَا یَذُمُّهَا وَ قَدْ آذَنَتْ بِبَیْنِهَا وَ نَادَتْ بِفِرَاقِهَا وَ نَعَتْ نَفْسَهَا وَ أَهْلَهَا فَمَثَّلَتْ لَهُمْ بِبَلَائِهَا الْبَلَاءَ وَ شَوَّقَتْهُمْ بِسُرُورِهَا إِلَى السُّرُورِ
رَاحَتْ بِعَافِیَهٍ وَ ابْتَکَرَتْ بِفَجِیعَهٍ تَرْغِیباً وَ تَرْهِیباً وَ تَخْوِیفاً وَ تَحْذِیراً فَذَمَّهَا رِجَالٌ غَدَاهَ النَّدَامَهِ وَ حَمِدَهَا آخَرُونَ یَوْمَ الْقِیَامَهِ ذَکَّرَتْهُمُ الدُّنْیَا فَتَذَکَّرُوا وَ حَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا وَ وَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا
شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح
حکمت ۱۲۶ دکتر آیتی:
وقتى که شنید مردى دنیا را نکوهش مى کند، چنین فرمود: اى کسى که دنیا را نکوهش مى کنى و حال آنکه فریفته نیرنگهاى او هستى و به دروغهایش دلباختهاى. آیا هم فریفته دنیا هستى و هم نکوهشش مى کنى آیا تو او را گناه کار مى شمارى یا او تو را گناه کار مى شمارد
این دنیا از کى عقل از سرت ربود و سرگردانت نمود از کى فریبت داد آیا به جایى که پدرانت به خواب مرگ رفته اند و پوسیده اند تو را فریفته یا به آنجا که مادرانت در خاک سرد غنوده اند چه بیمارانى را، با دستهایت تیمار داشتى و چه دردمندانى را پرستارى کردى.
برایشان شفا طلبیدى و از پزشکان، اوصاف بیماریشان را پرسیدى. نه داروى تو بى نیازشان کرد نه گریه هایت سودشان بخشید. نه ترس تو فایدتى در بر داشت نه به خواست خود رسیدى و نه، به نیروى خویش، بیمارى از آنان دور ساختى. دنیا، براى تو از او نمونه اى ساخت که مرگ او مرگ تو را ماند.
دنیا براى کسى که گفتارش را راست انگارد، سراى راستى است و براى کسى که حقیقت آن را دریابد، سراى عافیت است و براى کسى که از آن براى آخرتش توشه برگیرد، سراى توانگرى است و براى کسى که از آن پند پذیرد، سراى اندرز و موعظه است.
دنیا نمازگاه دوستان خداست، مصلاى ملایکه خداست، محل نزول وحى خداست، بازارگاه دوستان خداست که در آن کسب رحمت کنند و سودشان بهشت است.
پس چه کسى دنیا را نکوهش مى کند، در حالى که، دنیا خود نداى فراق در داده و خود و اهل خود را به نیستى هشدار داده محنت و بلایى را که خود بدان گرفتار است، نمونه محنتها و بلاهاى آخرت گردانید و به شادمانى خود آنان را به شادمانى آخرت راه نمود
شب با تندرستى گذشت و بامدادان در سختى فراز آمد. هم ترغیب کند و هم بترساند، هم بیم دهد و هم هشدار.
پس، فردا که روز پشیمانى است، گروهى نکوهشش کنند و جمعى در قیامت بستایندش. زیرا دنیا به یادشان آورد و آنان نیز به یاد آورند، با آنان سخن گفت، سخنش را راست شمردند. اندرزشان داد اندرزش را پذیرا آمدند.
ترجمه عبدالمحمد آیتی
بازدیدها: ۲۷۴