نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۲۳ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۲۳-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )طُوبَى لِمَنْ ذَلَّ فِی نَفْسِهِ وَ طَابَ کَسْبُهُ وَ صَلَحَتْ سَرِیرَتُهُ وَ حَسُنَتْ خَلِیقَتُهُ وَ أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ وَ أَمْسَکَ الْفَضْلَ مِنْ لِسَانِهِ وَ عَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ وَ وَسِعَتْهُ السُّنَّهُ وَ لَمْ یُنْسَبْ إلَى الْبِدْعَهِ

قال الرضی أقول و من الناس من ینسب هذا الکلام إلى رسول الله ( صلى‏ الله ‏علیه‏ وآله‏ وسلم ) و کذلک الذی قبله

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۱۸ دکتر آیتی:

 از پى جنازه‏اى مى ‏رفت، مردى را دید که مى‏ خندید. امام (ع) به او فرمود: 

گویى که مرگ بر دیگران مقرر شده، نه بر ما و گویى حق بر غیر ما واجب شده و گویى، این مردگان که م‏بینیم، مسافرانى هستند که بزودى به نزد ما باز مى‏ گردند آنها را در گورهایشان مى‏ گذاریم و اموالشان را مى‏ خوریم، پندارى، که پس از آنها جاودانه خواهیم زیست. سپس، هر اندرز دهنده‏ اى را چه مرد و چه زن فراموش مى‏ کنیم و خود را به دست هر بلا و آفت مى‏ سپاریم.

خوشا به حال کسى که نفس را به فروتنى وادارد، و کسبش پاک و شایسته و نیتش پسندیده و خلق و خویش نیکو باشد. زیادى مالش را انفاق کند و سرکشى زبانش را مهار نماید و شرّ خود را از مردم دور دارد. و سنت بر او دشوار نیاید و به بدعت نسبتش ندهند. 

من مى ‏گویم بعضى از این سخن و سخن پیش از آن را به پیامبر (ص) نسبت داده‏ اند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

بازدیدها: ۱۰۰

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۳۹ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی) یاری

۱۳۹-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )تَنْزِلُ الْمَعُونَهُ عَلَى قَدْرِ الْمَئُونَه

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۳۳ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

یارى خداوند به مقدار رنج و زحمت هر کس برسد.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

بازدیدها: ۹۶

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۳۸ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی) عطاوبخشش

۱۳۸-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )مَنْ أَیْقَنَ بِالْخَلَفِ جَادَ بِالْعَطِیَّه

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۳۲ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

روزى را به صدقه‏ دادن فرود آرید و کسى که به عوض یقین داشته باشد در بخشش جوانمردى کند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

بازدیدها: ۱۱۷

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۳۷ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی) صدقه

۱۳۷-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )اسْتَنْزِلُوا الرِّزْقَ بِالصَّدَقَه

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۳۲ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

روزى را به صدقه ‏دادن فرود آرید
و کسى که به عوض یقین داشته باشد در بخشش جوانمردى کند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

بازدیدها: ۴۸

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۳۶ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۳۶-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )الصَّلَاهُ قُرْبَانُ کُلِّ تَقِیٍّ
وَ الْحَجُّ جِهَادُ کُلِّ ضَعِیفٍ
وَ لِکُلِّ شَیْ‏ءٍ زَکَاهٌ وَ زَکَاهُ الْبَدَنِ الصِّیَامُ
وَ جِهَادُ الْمَرْأَهِ حُسْنُ التَّبَعُّلِ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۳۱ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

نماز به منزله قربانى هر پرهیزگارى است
و حج، جهاد هر ناتوانى است.
و هر چیز را زکاتى است و زکات بدن، روزه است
و جهاد زن، نیکوداشتن شوى است.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

بازدیدها: ۱۰۸

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۳۵ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۳۵-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )مَنْ أُعْطِیَ أَرْبَعاً لَمْ یُحْرَمْ أَرْبَعاً مَنْ أُعْطِیَ الدُّعَاءَ لَمْ یُحْرَمِ الْإِجَابَهَ وَ مَنْ أُعْطِیَ التَّوْبَهَ لَمْ یُحْرَمِ الْقَبُولَ وَ مَنْ أُعْطِیَ الِاسْتِغْفَارَ لَمْ یُحْرَمِ الْمَغْفِرَهَ وَ مَنْ أُعْطِیَ الشُّکْرَ لَمْ یُحْرَمِ الزِّیَادَهَ

قال الرضی و تصدیق ذلک کتاب الله قال الله فی الدعاء ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ و قال فی الاستغفار وَ مَنْ یَعْمَلْ سُوءاً أَوْ یَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ یَسْتَغْفِرِ اللَّهَ یَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِیماً

و قال فی الشکر لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ و قال فی التوبه إِنَّمَا التَّوْبَهُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَهٍ ثُمَّ یَتُوبُونَ مِنْ قَرِیبٍ فَأُولئِکَ یَتُوبُ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَ کانَ اللَّهُ عَلِیماً حَکِیماً

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۳۰ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

هر که را چهار چیز بدهند، از چهار چیز محروم نماند. کسى را که توفیق دعا دهند از اجابت محروم نماند و کسى را که توفیق توبه دهند از پذیرفته شدن توبه محروم نماند و کسى را که توفیق استغفار دهند از آمرزش محروم نماند و کسى را که توفیق سپاسگزارى دهند از زیادت نعمت محروم نماند.

گواه این دو در کتاب خداى عزّ و جلّ است: در باب دعا گوید: «مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم»«» و در باب استغفار گوید: «هر که کار ناپسندى کند یا به خود ستم روا دارد، آن گاه از خدا آمرزش خواهد، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد یافت.»«» و در باب شکر گوید: «اگر مرا سپاس گویید بر نعمت شما مى‏ افزایم»«» و در باب توبه گوید: «جز این نیست که توبه از آن کسانى است که به نادانى مرتکب کارى زشت مى‏ شوند و زود توبه مى‏ کنند خدا توبه اینان را مى ‏پذیرد و خدا دانا و حکیم است.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

بازدیدها: ۹۴

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۳۴ صبحی صالح (ترجمه عبدالمحمد آیتی) مشخصات دوست ورفیق

۱۳۴-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )لَا یَکُونُ الصَّدِیقُ صَدِیقاً حَتَّى یَحْفَظَ أَخَاهُ فِی ثَلَاثٍ فِی نَکْبَتِهِ وَ غَیْبَتِهِ وَ وَفَاتِهِ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۲۹ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

دوست را دوست نتوان گفت، مگر آن گاه، که در سه جاى آبروى دوست خود نگه دارد. یکجا به هنگامى که به بلایى گرفتار شود و یکى در هنگامى که حاضر نباشد و یکى بعد از مرگش.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

بازدیدها: ۸۳

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۳۳ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)وصف دنیا

۱۳۳-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )الدُّنْیَا دَارُ مَمَرٍّ لَا دَارُ مَقَرٍّ
وَ النَّاسُ فِیهَا رَجُلَانِ رَجُلٌ بَاعَ فِیهَا نَفْسَهُ فَأَوْبَقَهَا وَ رَجُلٌ ابْتَاعَ نَفْسَهُ فَأَعْتَقَهَا

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۲۸ دکتر آیتی:

 و فرمود (ع): دنیا سرایى است گذرگاه، نه سرایى که در آن قرار توان یافت.
مردم در دنیا دو گروهند. آنکه، خود را فروخت و به تباهى افکند و آنکه، خود را خرید و آزاد کرد.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

بازدیدها: ۲۲۲

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۳۲ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۳۲-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )إِنَّ لِلَّهِ مَلَکاً یُنَادِی فِی کُلِّ یَوْمٍ لِدُوا لِلْمَوْتِ وَ اجْمَعُوا لِلْفَنَاءِ وَ ابْنُوا لِلْخَرَابِ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۲۷ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

خداوند را ملکى است که در هر روز ندا در مى‏ دهد که بزایید براى مردن و گرد آورید براى فنا شدن و بسازید براى ویران گشتن.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

بازدیدها: ۲۱۲

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۳۱ صبحی صالح (ترجمه عبدالمحمد آیتی) نکوهش و وصف دنیا

۱۳۱-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )وَ قَدْ سَمِعَ رَجُلًا یَذُمُّ الدُّنْیَا أَیُّهَا الذَّامُّ لِلدُّنْیَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا الْمَخْدُوعُ بِأَبَاطِیلِهَا أَ تَغْتَرُّ بِالدُّنْیَا ثُمَّ تَذُمُّهَا أَنْتَ الْمُتَجَرِّمُ عَلَیْهَا أَمْ هِیَ الْمُتَجَرِّمَهُ عَلَیْکَ

مَتَى اسْتَهْوَتْکَ أَمْ مَتَى غَرَّتْکَ أَ بِمَصَارِعِ آبَائِکَ مِنَ الْبِلَى أَمْ بِمَضَاجِعِ أُمَّهَاتِکَ تَحْتَ الثَّرَى کَمْ عَلَّلْتَ بِکَفَّیْکَ وَ کَمْ مَرَّضْتَ بِیَدَیْکَ

تَبْتَغِی لَهُمُ الشِّفَاءَ وَ تَسْتَوْصِفُ لَهُمُ‏ الْأَطِبَّاءَ غَدَاهَ لَا یُغْنِی عَنْهُمْ دَوَاؤُکَ وَ لَا یُجْدِی عَلَیْهِمْ بُکَاؤُکَ لَمْ یَنْفَعْ أَحَدَهُمْ إِشْفَاقُکَ وَ لَمْ تُسْعَفْ فِیهِ بِطَلِبَتِکَ وَ لَمْ تَدْفَعْ عَنْهُ بِقُوَّتِکَ وَ قَدْ مَثَّلَتْ لَکَ بِهِ الدُّنْیَا نَفْسَکَ وَ بِمَصْرَعِهِ مَصْرَعَکَ

إِنَّ الدُّنْیَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا وَ دَارُ عَافِیَهٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا وَ دَارُ غِنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا وَ دَارُ مَوْعِظَهٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا

مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلَّى مَلَائِکَهِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْیِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِیَاءِ اللَّهِ اکْتَسَبُوا فِیهَا الرَّحْمَهَ وَ رَبِحُوا فِیهَا الْجَنَّهَ
فَمَنْ ذَا یَذُمُّهَا وَ قَدْ آذَنَتْ بِبَیْنِهَا وَ نَادَتْ بِفِرَاقِهَا وَ نَعَتْ نَفْسَهَا وَ أَهْلَهَا فَمَثَّلَتْ لَهُمْ بِبَلَائِهَا الْبَلَاءَ وَ شَوَّقَتْهُمْ بِسُرُورِهَا إِلَى السُّرُورِ

رَاحَتْ بِعَافِیَهٍ وَ ابْتَکَرَتْ بِفَجِیعَهٍ تَرْغِیباً وَ تَرْهِیباً وَ تَخْوِیفاً وَ تَحْذِیراً فَذَمَّهَا رِجَالٌ غَدَاهَ النَّدَامَهِ وَ حَمِدَهَا آخَرُونَ یَوْمَ الْقِیَامَهِ ذَکَّرَتْهُمُ الدُّنْیَا فَتَذَکَّرُوا وَ حَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا وَ وَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۲۶ دکتر آیتی:

وقتى که شنید مردى دنیا را نکوهش مى ‏کند، چنین فرمود: اى کسى که دنیا را نکوهش مى ‏کنى و حال آنکه فریفته نیرنگهاى او هستى و به دروغهایش دلباخته‏اى. آیا هم فریفته دنیا هستى و هم نکوهشش مى ‏کنى آیا تو او را گناه کار مى‏ شمارى یا او تو را گناه کار مى‏ شمارد

این دنیا از کى عقل از سرت ربود و سرگردانت نمود از کى فریبت داد آیا به جایى که پدرانت به خواب مرگ رفته‏ اند و پوسیده ‏اند تو را فریفته یا به آنجا که مادرانت در خاک سرد غنوده ‏اند چه بیمارانى را، با دستهایت تیمار داشتى و چه دردمندانى را پرستارى کردى.

برایشان شفا طلبیدى و از پزشکان، اوصاف بیماریشان را پرسیدى. نه داروى تو بى ‏نیازشان کرد نه گریه ‏هایت سودشان بخشید. نه ترس تو فایدتى در بر داشت نه به خواست خود رسیدى و نه، به نیروى خویش، بیمارى از آنان دور ساختى. دنیا، براى تو از او نمونه ‏اى ساخت که مرگ او مرگ تو را ماند.

دنیا براى کسى که گفتارش را راست انگارد، سراى راستى است و براى کسى که حقیقت آن را دریابد، سراى عافیت است و براى کسى که از آن براى آخرتش توشه برگیرد، سراى توانگرى است و براى کسى که از آن پند پذیرد، سراى اندرز و موعظه است.

دنیا نمازگاه دوستان خداست، مصلاى ملایکه خداست، محل نزول وحى خداست، بازارگاه دوستان خداست که در آن کسب رحمت کنند و سودشان بهشت است.

پس چه کسى دنیا را نکوهش مى‏ کند، در حالى که، دنیا خود نداى فراق در داده و خود و اهل خود را به نیستى هشدار داده محنت و بلایى را که خود بدان گرفتار است، نمونه محنتها و بلاهاى آخرت گردانید و به شادمانى خود آنان را به شادمانى آخرت راه نمود

شب با تندرستى گذشت و بامدادان در سختى فراز آمد. هم ترغیب کند و هم بترساند، هم بیم دهد و هم هشدار.

پس، فردا که روز پشیمانى است، گروهى نکوهشش کنند و جمعى در قیامت بستایندش. زیرا دنیا به یادشان آورد و آنان نیز به یاد آورند، با آنان سخن گفت، سخنش را راست شمردند. اندرزشان داد اندرزش را پذیرا آمدند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

بازدیدها: ۲۷۵

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۳۰ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۳۰-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )وَ قَدْ رَجَعَ مِنْ صِفِّینَ فَأَشْرَفَ عَلَى الْقُبُورِ بِظَاهِرِ الْکُوفَهِ
یَا أَهْلَ الدِّیَارِ الْمُوحِشَهِ وَ الْمَحَالِّ الْمُقْفِرَهِ وَ الْقُبُورِ الْمُظْلِمَهِ یَا أَهْلَ التُّرْبَهِ یَا أَهْلَ الْغُرْبَهِ یَا أَهْلَ الْوَحْدَهِ یَا أَهْلَ الْوَحْشَهِ أَنْتُمْ لَنَا فَرَطٌ سَابِقٌ وَ نَحْنُ لَکُمْ تَبَعٌ لَاحِقٌ
أَمَّا الدُّورُ فَقَدْ سُکِنَتْ وَ أَمَّا الْأَزْوَاجُ فَقَدْ نُکِحَتْ وَ أَمَّا الْأَمْوَالُ فَقَدْ قُسِمَتْ هَذَا خَبَرُ مَا عِنْدَنَا فَمَا خَبَرُ مَا عِنْدَکُمْ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى أَصْحَابِهِ فَقَالَ أَمَا لَوْ أُذِنَ لَهُمْ فِی الْکَلَامِ لَأَخْبَرُوکُمْ أَنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَى

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۲۵ دکتر آیتی:

از صفین بازگشته بود، گذارش به گورستان بیرون کوفه افتاد. چنین فرمود:
اى ساکنان خانه ‏هاى وحشتزا و محله‏ هاى تهى و گورهاى تاریک، اى در خاک غنودگان، اى غریبان، اى ترسندگان، شما در رفتن بر ما پیشى گرفته ‏اید و ما از پى شما مى ‏آییم.

اما خانه‏ هایتان، دیگران در آنها آرمیده ‏اند و امّا زنانتان، دیگران آنان را به زنى گرفته ‏اند، اما اموالتان به میان دیگران تقسیم شده. اینها خبرهایى بود که ما داشتیم، شما چه خبر دارید.
[سپس، به اصحابش روى کرد و فرمود:] اگر اینان رخصت سخن گفتن مى‏ داشتند، به شما مى‏ گفتند که بهترین توشه ‏ها پرهیزگارى است.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

بازدیدها: ۱۲۳

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۲۹ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)عظمت خالق

۱۲۹-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )عِظَمُ الْخَالِقِ عِنْدَکَ یُصَغِّرُ الْمَخْلُوقَ فِی عَیْنِک‏

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۲۴ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

بزرگى خداوند در نظر تو سبب مى‏ شود که آفریدگان در چشمت خرد آیند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

بازدیدها: ۹۰

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۲۸ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)سرما

۱۲۸-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )تَوَقَّوُا الْبَرْدَ فِی أَوَّلِهِ وَ تَلَقَّوْهُ فِی آخِرِهِ فَإِنَّهُ یَفْعَلُ فِی الْأَبْدَانِ کَفِعْلِهِ فِی الْأَشْجَارِ أَوَّلُهُ یُحْرِقُ وَ آخِرُهُ یُورِق‏

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۲۳ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

در آغاز سرما خود را از آن حفظ کنید و در پایان آن بدان روى نهید زیرا سرما با بدنها همان کند که با درختان کند. در آغاز مى‏ لرزاندشان و در پایان، برگشان را مى‏ رویاند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

بازدیدها: ۸۸

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۲۷ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۲۷-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )مَنْ قَصَّرَ فِی الْعَمَلِ ابْتُلِیَ بِالْهَمِّ

وَ لَا حَاجَهَ لِلَّهِ فِیمَنْ لَیْسَ لِلَّهِ فِی مَالِهِ وَ نَفْسِهِ نَصِیب‏

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۲۲ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

کسى که در عمل کوتاهى کند به اندوه دچار گردد
و خداوند را، به کسى که خدا را در مال و جانش نصیبى نباشد، نیازى نیست.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

بازدیدها: ۵۴

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۲۶ صبحی صالح (ترجمه عبدالمحمد آیتی) درشگفتم…

۱۲۶-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )عَجِبْتُ لِلْبَخِیلِ یَسْتَعْجِلُ الْفَقْرَ الَّذِی مِنْهُ هَرَبَ وَ یَفُوتُهُ الْغِنَى الَّذِی إِیَّاهُ طَلَبَ فَیَعِیشُ فِی الدُّنْیَا عَیْشَ الْفُقَرَاءِ وَ یُحَاسَبُ فِی الْآخِرَهِ حِسَابَ الْأَغْنِیَاءِ
وَ عَجِبْتُ لِلْمُتَکَبِّرِ الَّذِی کَانَ بِالْأَمْسِ نُطْفَهً وَ یَکُونُ غَداً جِیفَهً
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ شَکَّ فِی اللَّهِ وَ هُوَ یَرَى خَلْقَ اللَّهِ
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ نَسِیَ الْمَوْتَ وَ هُوَ یَرَى الْمَوْتَى
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَنْکَرَ النَّشْأَهَ الْأُخْرَى وَ هُوَ یَرَى النَّشْأَهَ الْأُولَى
وَ عَجِبْتُ لِعَامِرٍ دَارَ الْفَنَاءِ وَ تَارِکٍ دَارَ الْبَقَاءِ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۲۱ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

در شگفتم از بخیل که فقرى را، که همواره از آن مى‏ گریزد، بشتاب مى ‏طلبد و آن توانگرى را، که در طلب اوست، از دست مى‏ دهد. پس در دنیا، زندگیش به زندگى بینوایان ماند و در آخرت چون توانگران از او حساب مى ‏کشند.
و در شگفتم از متکبر که دیروز نطفه بود و فردا مردارى بیش نخواهد بود.
و در شگفتم از کسى که در خدا شک مى‏ کند و آفریدگان خدا را مى‏ بیند.
و در شگفتم از کسى که مرگ را فراموش مى‏ کند و مردگان را مى ‏بیند.
و در شگفتم از کسى که منکر روز رستاخیز است و حال آنکه، پدید آمدن نخستین را مى‏ بیند.
و در شگفتم از کسى که دنیاى فانى را آباد مى ‏سازد و جهان باقى را وا مى‏ گذارد.

ترجمه عبدالمحمد آیتی 

بازدیدها: ۴۵۸

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۲۵ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)وصف اسلام

۱۲۵-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )لَأَنْسُبَنَّ الْإِسْلَامَ نِسْبَهً لَمْ یَنْسُبْهَا أَحَدٌ قَبْلِی الْإِسْلَامُ هُوَ التَّسْلِیمُ وَ التَّسْلِیمُ هُوَ الْیَقِینُ وَ الْیَقِینُ هُوَ التَّصْدِیقُ وَ التَّصْدِیقُ هُوَ الْإِقْرَارُ وَ الْإِقْرَارُ هُوَ الْأَدَاءُ وَ الْأَدَاءُ هُوَ الْعَمَل‏

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۲۰ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

اسلام را به گونه ‏اى وصف مى‏ کنم که کس پیش از من چنانش وصف نکرده باشد: اسلام تسلیم است و تسلیم، یقین است و یقین، تصدیق است و تصدیق، اقرار است و اقرار، به جاى آوردن است و به جاى آوردن، پرداختن به عمل صالح است.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

بازدیدها: ۲۹

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۲۴ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی) غیرت

۱۲۴-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )غَیْرَهُ الْمَرْأَهِ کُفْرٌ وَ غَیْرَهُ الرَّجُلِ إِیمَانٌ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۱۹ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

غیرت زن کفر است و غیرت مرد ایمان.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

بازدیدها: ۷۴

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۲۲ صبحی صالح (ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۲۲-وَ تَبِعَ جِنَازَهً فَسَمِعَ رَجُلًا یَضْحَکُ فَقَالَ

کَأَنَّ الْمَوْتَ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا کُتِبَ وَ کَأَنَّ الْحَقَّ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا وَجَبَ وَ کَأَنَّ الَّذِی نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِیلٍ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْکُلُ تُرَاثَهُمْ کَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ ثُمَّ قَدْ نَسِینَا کُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَهٍ وَ رُمِینَا بِکُلِّ فَادِحٍ وَ جَائِحَهٍ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۱۸ دکتر آیتی:

از پى جنازه‏اى مى ‏رفت، مردى را دید که مى‏ خندید. امام (ع) به او فرمود:

گویى که مرگ بر دیگران مقرر شده، نه بر ما و گویى حق بر غیر ما واجب شده و گویى، این مردگان که م‏بینیم، مسافرانى هستند که بزودى به نزد ما باز مى‏ گردند آنها را در گورهایشان مى‏ گذاریم و اموالشان را مى‏ خوریم، پندارى، که پس از آنها جاودانه خواهیم زیست. سپس، هر اندرز دهنده‏ اى را چه مرد و چه زن فراموش مى‏ کنیم و خود را به دست هر بلا و آفت مى‏ سپاریم.

خوشا به حال کسى که نفس را به فروتنى وادارد، و کسبش پاک و شایسته و نیتش پسندیده و خلق و خویش نیکو باشد. زیادى مالش را انفاق کند و سرکشى زبانش را مهار نماید و شرّ خود را از مردم دور دارد. و سنت بر او دشوار نیاید و به بدعت نسبتش ندهند.

من مى ‏گویم بعضى از این سخن و سخن پیش از آن را به پیامبر (ص) نسبت داده‏ اند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

بازدیدها: ۴۲

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۲۱ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)عمل

۱۲۱-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )شَتَّانَ مَا بَیْنَ عَمَلَیْنِ عَمَلٍ تَذْهَبُ لَذَّتُهُ وَ تَبْقَى تَبِعَتُهُ وَ عَمَلٍ تَذْهَبُ مَئُونَتُهُ وَ یَبْقَى أَجْرُهُ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۱۷ دکتر آیتی

و فرمود (ع):

فرق است میان این دو عمل، عملى که لذتش رفته و عواقب ناگوارش مانده است و عملى که رنجش سپرى شده و اجر و ثوابش باقى است.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

بازدیدها: ۱۰۱

نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره ۱۲۰ صبحی صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)وصف قریش

۱۲۰-وَ سُئِلَ ( علیه‏السلام )عَنْ قُرَیْشٍ فَقَالَ أَمَّا بَنُو مَخْزُومٍ‏فَرَیْحَانَهُ قُرَیْشٍ نُحِبُّ حَدِیثَ رِجَالِهِمْ وَ النِّکَاحَ فِی نِسَائِهِمْ

وَ أَمَّا بَنُو عَبْدِ شَمْسٍ فَأَبْعَدُهَا رَأْیاً وَ أَمْنَعُهَا لِمَا وَرَاءَ ظُهُورِهَا

وَ أَمَّا نَحْنُ فَأَبْذَلُ لِمَا فِی أَیْدِینَا وَ أَسْمَحُ عِنْدَ الْمَوْتِ بِنُفُوسِنَا وَ هُمْ أَکْثَرُ وَ أَمْکَرُ وَ أَنْکَرُ وَ نَحْنُ أَفْصَحُ وَ أَنْصَحُ وَ أَصْبَح‏

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت ۱۱۶ دکتر آیتی:

در باره قریش از او پرسیدند، فرمود: امّا بنى مخزوم، ریحان خوشبوى قریش‏اند گفتگو با مردانش و زناشویى با زنانش دوست داشتنى است.

بنى عبد شمس، به رأى، از دیگران دوراندیشترند. و در حمایت آنچه پشت سر خود دارند [یعنى مال و خاندان‏] استوارترند.

اما ما به آنچه در دست داریم، بخشنده ‏تریم و به هنگام مرگ، به جان دادن، سخاوتمندتریم. بنى عبد شمس به شمار بیش‏اند و مکارتر و بدکردارترند، ولى ما فصیحتریم و مردم را نیکخواهتریم و خوشرویتریم.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

بازدیدها: ۲۲