نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 103 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۰۳- وَ رُئِیَ عَلَیْهِ إِزَارٌ خَلَقٌ مَرْقُوعٌ فَقِیلَ لَهُ فِی ذَلِکَ فَقَالَ‏یَخْشَعُ لَهُ الْقَلْبُ وَ تَذِلُّ بِهِ النَّفْسُ وَ یَقْتَدِی بِهِ الْمُؤْمِنُونَ
إِنَّ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ وَ سَبِیلَانِ مُخْتَلِفَانِ فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْیَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَهَ وَ عَادَاهَا وَ هُمَا بِمَنْزِلَهِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَیْنَهُمَا کُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 99-100 دکتر آیتی:

99 جامه ‏اى كهنه و وصله ‏دار بر تن داشت، در اين باب از او پرسيدند، فرمود: اين جامه دل را خاشع و نفس را خوار مى‏ سازد و مؤمنان بدان اقتدا كنند.

100 و فرمود (ع):

دنيا و آخرت دو دشمن ناهمگونند و دو راه گونه گون. هر كه دنيا را دوست بدارد، آخرت را دشمن داشته.
دنيا و آخرت به مثابه مشرق و مغرب‏اند و كسى كه ميان آن دو سير مى‏ كند، هرگاه به يكى نزديك شود از ديگرى دور گردد و يا چون دو زن هستند در نكاح يك شوى.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

دیدگاه‌ها

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.