نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 111 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)وصف اهل بیت (ع)

۱۱۱- وَ قَالَ ( علیه‏السلام ) وَ قَدْ تُوُفِّیَ سَهْلُ بْنُ حُنَیْفٍ الْأَنْصَارِیُّ بِالْکُوفَهِ بَعْدَ مَرْجِعِهِ مَعَهُ مِنْ صِفِّینَ وَ کَانَ أَحَبَّ النَّاسِ إِلَیْهِ‏لَوْ أَحَبَّنِی جَبَلٌ لَتَهَافَتَ
معنى ذلک أن المحنه تغلظ علیه فتسرع المصائب إلیه و لا یفعل ذلک إلا بالأتقیاء الأبرار و المصطفین الأخیار و هذا مثل قوله ( علیه‏السلام ):

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 108 دکتر آیتی:

هنگامى كه سهل بن حنيف انصارى، كه يكى از دوستان امام (ع) بود، پس از آنكه با او از صفين بازگشت، در كوفه وفات كرد، در باره او فرمود: اگر كوهى هم مرا دوست بدارد، فرو ريزد.

معنى اين سخن اين است كه رنج و محنت بر او سخت مى‏ گيرد و مصيبتها به سوى او بشتابند و اين جفا نرود مگر با پرهيزگاران و نيكان و برگزيدگان و اين شبيه است به اين سخن حضرت كه فرمود:

هر كس كه ما اهل بيت را به دوستى گيرد، بايد جامه درويشى را بر تن بپذيرد.
اين عبارت را به گونه ديگر هم تأويل كرده ‏اند كه در اينجا جاى ذكر آن نيست.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

دیدگاه‌ها

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.