شرح ابن میثم
۳۷۸- و قال علیه السّلام: لبعض مخاطبیه- و قد تکلم بکلمه یستصغر عن مثله- :
لَقَدْ طِرْتَ شَکِیراً وَ هَدَرْتَ سَقْباً
اللغه
فالشکیر: هو الفرخ قبل النهوض.
المعنى
و استعار له لفظ الشکیر و السقب باعتبار صغر قدره عمّا تکلّم به فی حضرته، و وصف الطیران و الهدیر له باعتبار نهوضه إلى ذلک الکلام الّذی هو فوق محلّه و لیس أهلا له کما أنّ الطیران لیس من شأن الشکیر، و لا الهدیر من شأن السقب.
مطابق با حکمت ۴۰۲ نسخه صبحی صالح
ترجمه فارسی شرح ابن میثم
۳۷۸- امام (ع) به یکى از مخاطبانش- که سخنى فراتر از حدّ خود گفته بود- فرمود: لَقَدْ طِرْتَ شَکِیراً وَ هَدَرْتَ سَقْباً
لغت
شکیر: جوجه پیش از پر در آوردن
ترجمه
«پیش از پر در آوردن پرواز کردى و در خردى بانگ برآوردى».
شرح
کلمه «شکیر» و کلمه «سقب» را به جهت کم ارزشى او به خاطر سخنى که در محضر امام گفته بود، و صفت پرواز کردن و بانگ برآوردن را به خاطر گفتن چنین سخنى که بیجا بوده و او شایستگى گفتنش را نداشته است- براى آن شخص استعاره آورده است- همان طورى که پرواز در شأن جوجه پر در نیاورده، و بانگ بر آوردن در خور کودک نمى باشد.
ترجمه شرح نهج البلاغه(ابن میثم)، ج۵ // قربانعلی محمدی مقدم-علی اصغرنوایی یحیی زاده
بازدیدها: ۳۳
دیدگاه‌ها