حکمت ۲۲۷ صبحی صالح
۲۲۷-وَ سُئِلَ عَنِ الْإِیمَانِ فَقَالَ الْإِیمَانُ مَعْرِفَهٌ بِالْقَلْبِ وَ إِقْرَارٌ بِاللِّسَانِ وَ عَمَلٌ بِالْأَرْکَانِ
حکمت ۲۲۳ شرح ابن أبی الحدید ج ۱۹
۲۲۳: وَ قَالَ ع وَ قَدْ سُئِلَ عَنِ الْإِیمَانِ- الْإِیمَانُ مَعْرِفَهٌ بِالْقَلْبِ- وَ إِقْرَارٌ بِاللِّسَانِ وَ عَمَلٌ بِالْأَرْکَانِ قد تقدم قولنا فی هذه المسأله- و هذا هو مذهب أصحابنا المعتزله بعینه- لأن العمل بالأرکان عندنا داخل فی مسمى الإیمان- أعنی فعل الواجبات- فمن لم یعمل لم یسم مؤمنا و إن عرف بقلبه و أقر بلسانه- و هذا خلاف قول المرجئه- من الأشعریه و الإمامیه و الحشویه- . فإن قلت فما قولک فی النوافل- هل هی داخله فی مسمى الإیمان أم لا- قلت فی هذا خلاف بین أصحابنا- و هو مستقصى فی کتبی الکلامیه
ترجمه فارسی شرح ابن ابی الحدید
حکمت (۲۲۳)
و قال علیه السّلام و قد سئل عن الایمان: الایمان معرفه بالقلب، و اقرار باللسان، و عمل بالارکان. از آن حضرت درباره ایمان پرسیدند، فرمود: «ایمان شناخت به دل و اقرار به زبان و عمل کردن به جوارح است.» عقیده و سخن ما در این مورد گذشت، و این سخن همان عقیده یاران معتزلى ماست، زیرا عمل به ارکان در نظر ما داخل در نام ایمان است، یعنى انجام دادن امور واجب لازمه ایمان است و هر کس به آن عمل نکند، مؤمن نامیده نمى شود. هر چند شناخت قلبى و اقرار زبانى هم داشته باشد. البته این عقیده بر خلاف عقیده مرجئه و اشعرىها و امامیه و حشویه است.
و اگر بپرسى که عقیده ام درباره امور مستحبى چیست، آیا از لوازم ایمان است یا نه مى گویم در این مسأله میان یاران ما اختلاف است و این مسأله در کتابهاى کلامى من مفصل بحث شده است.
جلوه تاریخ در شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدیدجلد ۸ //دکتر محمود مهدوى دامغانى
بازدیدها: ۴
دیدگاه‌ها