حکمت ۲۰۲ صبحی صالح
۲۰۲-وَ قَالَ ( علیه السلام )وَ قَدْ قَالَ لَهُ طَلْحَهُ وَ الزُّبَیْرُ نُبَایِعُکَ عَلَى أَنَّا شُرَکَاؤُکَ فِی هَذَا الْأَمْرِ
لَا وَ لَکِنَّکُمَا شَرِیکَانِ فِی الْقُوَّهِ وَ الِاسْتِعَانَهِ وَ عَوْنَانِ عَلَى الْعَجْزِ وَ الْأَوَدِ
شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱
الحادیه و التسعون بعد المائه من حکمه علیه السّلام
(۱۹۱) و قال علیه السّلام و قد قال له طلحه و الزّبیر: نبایعک على أنّا شرکاؤک فی هذا الأمر: لا، و لکنّکما شریکان فی القوّه و الاستعانه، و عونان على العجز و الأود.
اللغه
(الأود) آد أودا الحمل: أثقله، و الأمر: أضنکه و ثقل علیه، الأود: الکدّ و التعب، الأود: الاعوجاج.
المعنى
الأمر فی کلامه علیه السّلام هو تصدّی منصب الامامه، و الشرکه فیه ممنوع من وجهین:
۱- الامامه أمر إلهیّ و نصب نبویّ، و لا معنى لشرکه الغیر المنصوص علیه معه فی أمر الامامه.
۲- أنّ الامامه باعتبار أنّها ریاسه على الامّه لا تقبل الشرکه، لأنّ حکم الامام هو الفصل النهائی للاختلاف فی الأحکام، و مع شرکه الغیر فیها لا ینتهى الخلاف إلى الفصل القاطع، لامکان اختلاف الشرکاء أنفسهم، فلا فصل فی البین.
و الأود هنا بمعنى الثقل و الضنک کما هو أحد معنییه، و یشعر به لفظه العون و لیس بمعنى الاعوجاج لأنّه لا اعوجاج فیه علیه السّلام، فتدبّر.
الترجمه
بطلحه و زبیر که بأو عرض کردند ما با تو بیعت مىکنیم بشرط این که ما را با خود در أمر خلافت شریک سازى فرمود: نه، ولى شما شریک در نیرو و یارى براى إجراء أحکام و حفظ نظام مىشوید و یاور من مىشوید در ناتوانی و تحمّل کارهاى دشوار و در تنگناى حوادث.
زبیر و طلحه با هم ساختند بر مولاى دین بشتافتند
که بیعت مىکنیم أمّا بدین شرط
که شرکتمان دهى اندر خلافت
علی فرمود: نه، أمّا شریکید به نیرومندى و در استعانت
منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی
بازدیدها: ۱۴
دیدگاه‌ها