حکمت ۲۰۱ صبحی صالح
۲۰۱-وَ قَالَ ( علیه السلام )إِنَّ مَعَ کُلِّ إِنْسَانٍ مَلَکَیْنِ یَحْفَظَانِهِ فَإِذَا جَاءَ الْقَدَرُ خَلَّیَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَهُ وَ إِنَّ الْأَجَلَ جُنَّهٌ حَصِینَهٌ
شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱
التسعون بعد المائه من حکمه علیه السّلام
(۱۹۰) و قال علیه السّلام: إنّ مع کلّ إنسان ملکین یحفظانه، فإذاجاء القدر خلّیا بینه و بینه، و إنّ الأجل جنّه حصینه.
المعنى
قد أحاط بکلّ انسان ما لا یحصى من الأخطار و المهالک ممّا یشعر به و ممّا لا یشعر به و لا یخطر بباله، و لا یقدر أحد من حفظ نفسه عن تلک الأخطار فی جمیع ساعات اللّیل و النهار، حیث إنّه نائم فی بعض الساعات و غافل فی بعضها و خصوصا الأطفال و السفهاء الّذین لا یشعرون بالمکاره و الأخطار قبل إصابتها، و ربّما لا یقدرون على دفعها إن شعروا بها، فمن الّذی یحفظهم عنها و هل هو إلّا الحافظین اللّذین و کلّهما ربّهم علیهم، و من تدبّر فی حال کثیر من المصابین بالمهالک یعلم أنّهم إنّما اوتوا من قبل قطع المحافظه، و عندی مشاهدات منها لا یسع المقام ذکرها.
الترجمه
فرمود: براستی با هر فردى از أفراد بشر دو فرشته است که نگهبان اویند و چون قضاى إلهی در رسد او را بدان وانهند و از حفظش دست بکشند، و راستى که عمر مقدّر خود سپر محکمی است در برابر مهالک.
خداوند نیروده دادگر
گمارد دو حافظ براى بشر
فرشته دو باشند همراه او
گذارند او را چه آید قدر
منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی
بازدیدها: ۱۹
دیدگاه‌ها