شرح ابن میثم
۱۲۵- و قال علیه السّلام: مَنْ أُعْطِیَ أَرْبَعاً لَمْ یُحْرَمْ أَرْبَعاً- مَنْ أُعْطِیَ الدُّعَاءَ لَمْ یُحْرَمِ الْإِجَابَهَ- وَ مَنْ أُعْطِیَ التَّوْبَهَ لَمْ یُحْرَمِ الْقَبُولَ- وَ مَنْ أُعْطِیَ الِاسْتِغْفَارَ لَمْ یُحْرَمِ الْمَغْفِرَهَ- وَ مَنْ أُعْطِیَ الشُّکْرَ لَمْ یُحْرَمِ الزِّیَادَهَ و تصدیق ذلک فی کتاب الله- قال الله فی الدعاء ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ و قال فی الاستغفار وَ مَنْ یَعْمَلْ سُوءاً أَوْ یَظْلِمْ نَفْسَهُ- ثُمَّ یَسْتَغْفِرِ اللَّهَ یَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِیماً- و قال فی الشکر لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ- و قال فی التوبه- إِنَّمَا التَّوْبَهُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَهٍ- ثُمَّ یَتُوبُونَ مِنْ قَرِیبٍ فَأُولئِکَ یَتُوبُ اللَّهُ عَلَیْهِمْ- وَ کانَ اللَّهُ عَلِیماً حَکِیماً
المعنى
أقول: الامور الأربعه الاولى إذا کانت بإخلاص کان کلّ منها سببا فی إعداد النفس لقبول صوره الرحمه الإلهیّه من واهبها. فالدعاء لإجابته، و التوبه لقبولها و إسقاط ثمره المعصیه، و الاستغفار للمغفره، و الشکر للزیاده. و الشواهد الإلهیّه ناطقه بذلک على وفق مقتضى العمل.
مطابق با حکمت ۱۳۵ نسخه صبحی صالح
ترجمه فارسی شرح ابن میثم
۱۲۵- امام (ع) فرمود: مَنْ أُعْطِیَ أَرْبَعاً لَمْ یُحْرَمْ أَرْبَعاً- مَنْ أُعْطِیَ الدُّعَاءَ لَمْ یُحْرَمِ الْإِجَابَهَ- وَ مَنْ أُعْطِیَ التَّوْبَهَ لَمْ یُحْرَمِ الْقَبُولَ- وَ مَنْ أُعْطِیَ الِاسْتِغْفَارَ لَمْ یُحْرَمِ الْمَغْفِرَهَ- وَ مَنْ أُعْطِیَ الشُّکْرَ لَمْ یُحْرَمِ الزِّیَادَهَ و تصدیق ذلک فی کتاب الله- قال الله فی الدعاء ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ- و قال فی الاستغفار وَ مَنْ یَعْمَلْ سُوءاً أَوْ یَظْلِمْ نَفْسَهُ- ثُمَّ یَسْتَغْفِرِ اللَّهَ یَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِیماً- و قال فی الشکر لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ- و قال فی التوبه- إِنَّمَا التَّوْبَهُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَهٍ- ثُمَّ یَتُوبُونَ مِنْ قَرِیبٍ فَأُولئِکَ یَتُوبُ اللَّهُ عَلَیْهِمْ- وَ کانَ اللَّهُ عَلِیماً حَکِیماً
ترجمه
«به هر کس که چهار چیز را دادند، از چهار چیز محروم نشده است: کسى را که توفیق دعا داده اند از رواى حاجتش ناامید نکرده اند، و کسى را که مأمور به توبه کرده اند، از پذیرش آنان ناامید نساخته اند، و کسى را که دستور استغفار داده اند از آمرزش محروم ننموده اند و کسى که خدا را سپاس گوید از فزونى نعمت محروم نگردد».
شرح
سید رضى مى گوید: «گواه این سخن امام (ع) در قرآن مجید است آنجا که خداى متعال در باره دعا مى فرماید: وَ قالَ رَبُّکُمُ«» و در باره استغفار مى گوید وَ مَنْ یَعْمَلْ سُوءاً أَوْ یَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ یَسْتَغْفِرِ اللَّهَ یَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِیماً«» و در باره شکر مى فرماید وَ إِذْ تَأَذَّنَ«» و در مورد توبه مى گوید: إِنَّمَا التَّوْبَهُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَهٍ ثُمَّ یَتُوبُونَ مِنْ قَرِیبٍ فَأُولئِکَ یَتُوبُ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَ کانَ اللَّهُ عَلِیماً حَکِیماً.
چهار مورد اول اگر از روى خلوص انجام گیرند، هر کدام باعث آمادگى نفس براى پذیرش صورت رحمت الهى از طرف صورت آفرین مى گردد. دعا زمینه براى پذیرش، توبه باعث قبولى و از بین بردن اثر معصیت و گناه، استغفار براى آمرزش و سپاسگزارى زمینه براى فزونى نعمت است. و شواهد و قراین خدایى بر طبق اقتضاى عمل انسانى، گویاى به آن است.
ترجمه شرح نهج البلاغه(ابن میثم)، ج۵ // قربانعلی محمدی مقدم-علی اصغرنوایی یحیی زاده
بازدیدها: ۴۵
دیدگاه‌ها