۱۹۰-وَ قَالَ ( علیهالسلام )وَا عَجَبَاهْ أَ تَکُونُ الْخِلَافَهُ بِالصَّحَابَهِ وَ الْقَرَابَهِ
قال الرضی و روی له شعر فی هذا المعنی
فإن کنت بالشورى ملکت أمورهم
فکیف بهذا و المشیرون غیب
و إن کنت بالقربى حججت خصیمهم
فغیرک أولى بالنبی و أقرب
شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح
حکمت 181 دکتر آیتی
181 و فرمود (ع):
شگفتا، آيا خلافت به سبب مصاحبت با پيامبر تواند بود و به سبب مصاحبت و خويشاوندى او نتواند بود
و در اين معنى شعرى از آن امام (ع) نقل شده است: «اگر به شورا كار آنان را به دست گرفته اى، چگونه شورايى بود كه صاحبان رأى و مشورت در آن حاضر نبودند. و اگر به دستاويز خويشاوندى بر خصمان خود حجت آورده اى، ديگران به پيامبر (ص) از تو نزديكتر بوده اند.»
ترجمه عبدالمحمد آیتی