۱۰۳- وَ رُئِیَ عَلَیْهِ إِزَارٌ خَلَقٌ مَرْقُوعٌ فَقِیلَ لَهُ فِی ذَلِکَ فَقَالَیَخْشَعُ لَهُ الْقَلْبُ وَ تَذِلُّ بِهِ النَّفْسُ وَ یَقْتَدِی بِهِ الْمُؤْمِنُونَ
إِنَّ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ وَ سَبِیلَانِ مُخْتَلِفَانِ فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْیَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَهَ وَ عَادَاهَا وَ هُمَا بِمَنْزِلَهِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَیْنَهُمَا کُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ
شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح
حکمت 99-100 دکتر آیتی:
99 جامه اى كهنه و وصله دار بر تن داشت، در اين باب از او پرسيدند، فرمود: اين جامه دل را خاشع و نفس را خوار مى سازد و مؤمنان بدان اقتدا كنند.
100 و فرمود (ع):
دنيا و آخرت دو دشمن ناهمگونند و دو راه گونه گون. هر كه دنيا را دوست بدارد، آخرت را دشمن داشته.
دنيا و آخرت به مثابه مشرق و مغرباند و كسى كه ميان آن دو سير مى كند، هرگاه به يكى نزديك شود از ديگرى دور گردد و يا چون دو زن هستند در نكاح يك شوى.
ترجمه عبدالمحمد آیتی