شرح ابن ميثم
295- و قال عليه السّلام: لأنس بن مالك و قد كان بعثه إلى طلحة و الزبير لما جاء إلى البصرة يذكرهما شيئا مما سمعه من رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله و سلم فى معناهما، فلوى عن ذلك، فرجع إليه، فقال إِنِّى أُنْسِيتُ ذَلِكَ الْأَمْرَ فقال عليه السلام إِنْ كُنْتَ كَاذِباً- فَضَرَبَكَ اللَّهُ بِهَا بَيْضَاءَ لَامِعَةً لَا تُوَارِيهَا الْعِمَامَةُ قال الرضى: يعنى البرص، فأصاب أنسا هذا الداء فيما بعد فى وجهه فكان لا يرى إلا مبرقعا.
المعنى
أقول: ما كان بعثه إليهما ليذكّرهما به هو ما سمعه من رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله أنّه قال لطلحة و الزبير: إنّكما سيقاتلان عليّا و أنتما له ظالمان. فلمّا بعثه لقى من صرفه و لوى رأيه عن ذلك فرجع. فدعا عليه و استجيبت دعوته. و بيضاء في محلّ الجرّ بدلا من الضمير في بها.
مطابق با حکمت 311 نسخه صبحی صالح
ترجمه فارسی شرح ابن ميثم
295- امام (ع) انس بن مالك را وقتى كه به بصره آمد به نزد طلحه و زبير فرستاد تا سخنى را كه از رسول خدا در باره آنها شنيده بود به ايشان خاطرنشان كند.
انس خوددارى كرد و چون نزد آن بزرگوار بازگشت، عرض كرد: آن سخن پيامبر (ص) را فراموش كرده ام. حضرت فرمود: إِنْ كُنْتَ كَاذِباً- فَضَرَبَكَ اللَّهُ بِهَا بَيْضَاءَ لَامِعَةً لَا تُوَارِيهَا الْعِمَامَةُ
ترجمه
«اگر دروغ بگويى، خداوند تو را به خاطر آن به سفيدى درخشانى مبتلا كند كه عمامه هم آن را نپوشاند».
شرح
سيد رضى مى گويد: «مقصود از آن پيسى است كه بعدها اين بيمارى در انس پيدا شد و او بدون روبند در بين جمعيّت ظاهر نمى شد».
امام (ع) او را نزد آن دو نفر [طلحه و زبير] فرستاد تا آنچه را از پيامبر خدا (ص) شنيده بود به ياد آنها آورد. و آن حضرت (ص) فرموده بود: شما دو تن با على جنگ خواهيد كرد در حالى كه نسبت به او ستمكاريد. و چون انس با كسى برخورد كه او را از اين كار منصرف كرد و رأى او را برگرداند، نزد امام (ع) بازگشت، و امام (ع) بر او نفرين كرد و نفرينش قبول افتاد. كلمه: بيضاء در محل جر، بدل از ضمير در بهار است.
ترجمه شرح نهج البلاغه(ابن ميثم)، ج5 // قربانعلی محمدی مقدم-علی اصغرنوایی یحیی زاده