شرح ابن ميثم
260- و قال عليه السّلام: اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ- مِنْ أَنْ تُحَسِّنَتَحْسُنَ فِي لَامِعَةِ الْعُيُونِ عَلَانِيَتِي- وَ تُقَبِّحَ فِيمَا أُبْطِنُ لَكَ سَرِيرَتِي- مُحَافِظاً عَلَى رِيَاءِ النَّاسِ مِنْ نَفْسِي- بِجَمِيعِ مَا أَنْتَ مُطَّلِعٌ عَلَيْهِ مِنِّي- فَأُبْدِيَ لِلنَّاسِ حُسْنَ ظَاهِرِي- وَ أُفْضِيَ إِلَيْكَ بِسُوءِ عَمَلِي- تَقَرُّباً إِلَى عِبَادِكَ وَ تَبَاعُداً مِنْ مَرْضَاتِكَ
اللغة
أفضى: أصل.
المعنى
و استعاذ باللّه أن يجتمع له حسن الظنّ في عيون الناس مع قبح باطنه عند اللّه بالرياء و التصنّع بالزهادة و العبادة الظاهرة لغاية طلب الدنيا. و لا معة العيون إضافة للصفة إلى الموصوف: أى العيون اللامعة. و محافظا حال. و تقرّبا و تباعدا مصدران سدّا مسدّ الحال، و يحتمل نصبهما على المفعول.
مطابق با حکمت 276 نسخه صبحی صالح
ترجمه فارسی شرح ابن ميثم
260- امام (ع) فرمود: اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ- مِنْ أَنْ تَحْسُنَ فِي لَامِعَةِ الْعُيُونِ عَلَانِيَتِي- وَ تَقْبُحَ فِيمَا أُبْطِنُ لَكَ سَرِيرَتِي- مُحَافِظاً عَلَى رِيَاءِ النَّاسِ مِنْ نَفْسِي- بِجَمِيعِ مَا أَنْتَ مُطَّلِعٌ عَلَيْهِ مِنِّي- فَأُبْدِيَ لِلنَّاسِ حُسْنَ ظَاهِرِي- وَ أُفْضِيَ إِلَيْكَ بِسُوءِ عَمَلِي- تَقَرُّباً إِلَى عِبَادِكَ وَ تَبَاعُداً مِنْ مَرْضَاتِكَ
لغت
أفضى: مىرسانم
ترجمه
«بار خدايا پناه مى برم به تو از اين كه در انظار، ظاهر من نيكو و باطنم در آنچه پنهان مى دارم نزد تو زشت باشد و خود را با ريا نزد مردم حفظ كنم، با همه آنچه تو از خودم به آن آگاهترى، پس ظاهر خود را به مردم بنمايانم و كردار بدم را نزد تو بياورم و در نتيجه به بندگانت نزديك و از رضا و خشنوديهاى تو دور شوم».
شرح
امام (ع) به خدا پناه برده است از اين كه حسن ظن در انتظار مردم و زشتى باطن خود در نزد خدا را- به وسيله خود نمايى به زهد و عبادت ظاهرى آن هم به منظور دنيا- با هم در خود جمع كند.
لامعة العيون اضافه صفت به موصوف است، يعنى: جلوى چشمان.
«محافظا» حال است. تقربا و تباعدا دو مصدرند كه به جاى حال نشسته اند، و احتمال دارد، مفعول و منصوب باشند.
ترجمه شرح نهج البلاغه(ابن ميثم)، ج5 // قربانعلی محمدی مقدم-علی اصغرنوایی یحیی زاده