شرح ابن ميثم
249- و قال عليه السّلام: إِنَّ كَلَامَ الْحُكَمَاءِ إِذَا كَانَ صَوَاباً كَانَ دَوَاءً- وَ إِذَا كَانَ خَطَأً كَانَ دَاءً
المعنى
و ذلك لقوّة اعتقاد الخلق فيهم و شدّة قبولهم لما يقولونه فإن كان حقّا كان دواء من الجهل و إن كان باطلا أوجب للخلق داء الجهل. و لذلك قيل: زلّة العالم زلّة العالم.
مطابق با حکمت 265 نسخه صبحی صالح
ترجمه فارسی شرح ابن ميثم
249- امام (ع) فرمود: إِنَّ كَلَامَ الْحُكَمَاءِ إِذَا كَانَ صَوَاباً كَانَ دَوَاءً- وَ إِذَا كَانَ خَطَأً كَانَ دَاءً
ترجمه
«سخن دانايان اگر درست باشد، دارو، و اگر نادرست باشد، درد است».
شرح
توضيح آن كه، چون مردم كاملا بدانها خوشبين و پذيراى سخن آنانند، اگر سخنشان درست باشد، درد نادانى را برطرف سازد، و اگر نادرست باشد، باعث ايجاد درد نادانى در مردم خواهد شد، از اين رو گفتهاند: لغزش يك عالم، به منزله لغزش تمام مردم است.
ترجمه شرح نهج البلاغه(ابن ميثم)، ج5 // قربانعلی محمدی مقدم-علی اصغرنوایی یحیی زاده