خطبه203ترجمه شرح ابن میثم بحرانی

(خطبه212صبحی صالح)

و من خطبة له ( عليه ‏السلام ) كان يستنهض بها أصحابه إلى جهاد أهل الشام في زمانه‏

اللَّهُمَّ أَيُّمَا عَبْدٍ مِنْ عِبَادِكَ- سَمِعَ مَقَالَتَنَا الْعَادِلَةَ غَيْرَ الْجَائِرَةِ- وَ الْمُصْلِحَةَ فِي الدِّينِ وَ الدُّنْيَا غَيْرَ الْمُفْسِدَةِ- فَأَبَى بَعْدَ سَمْعِهِ لَهَا إِلَّا النُّكُوصَ عَنْ نُصْرَتِكَ- وَ

الْإِبْطَاءَ عَنْ إِعْزَازِ دِينِكَ- فَإِنَّا نَسْتَشْهِدُكَ عَلَيْهِ يَا أَكْبَرَ الشَّاهِدِينَ شَهَادَةً- وَ نَسْتَشْهِدُ عَلَيْهِ جَمِيعَ مَا أَسْكَنْتَهُ أَرْضَكَ وَ سمَاوَاتِكَ- ثُمَّ أَنْتَ بَعْدُ الْمُغْنِي عَنْ

نَصْرِهِ- وَ الْآخِذُ لَهُ بِذَنْبِهِ

لغت

نكوص: عقب نشينى كردن.

ترجمه

 از خطبه‏ هاى آن حضرت (ع) است:

«بار پروردگارا هر بنده از بندگانت كه گفتار عادلانه ‏اى دور از ستمگرى و اصلاح طلبانه بدون مفسده ما را در امر دين و دنيا بشنود ولى پس از شنيدن

از قبول آن خوددارى كند كارش جز خوددارى از يارى تو و كندى و سهل‏انگارى از بزرگداشت دين تو، چيزى ديگر نيست، ما تو را، در برابر او به شهادت

مى‏ گيريم اى بزرگترين شاهدان، و نيز تمام آنان را كه در آسمانها و زمينت اسكان داده‏ اى، به گواهى بر ضد او فرا مى‏ خوانيم، آن گاه، تو ما را از يارى

او بى ‏نياز كننده ‏اى و او را به گناهش مؤاخذه خواهى كرد.»

شرح

اين فصل از سخنان امام جزئى از خطبه ‏اى است كه در آن ياران خود را به‏جنگ با اهل شام وادار مى‏ كرد، و اين قسمت را هنگامى بيان فرمود كه عدّه بيشترى از پيروانش دست از يارى او برداشته بودند.

حضرت، در اين عبادتها، خدا و فرشتگان و بندگانش را بر كسى كه سخنان عدالت خواهانه او را شنيده و سپس، از آن اعراض كرده و از يارى دين خدا خوددارى كرده، به شهادت و گواهى گرفته است، امام (ع) با سخنانش كه راهنماى آنها و اصلاح كننده امور دين و دنياى آنان بود ايشان را به جهاد با دشمنان دين دعوت مى‏ كرد، ولى پاسخ آنها جز سر باز زدن از جنگ و نافرمانى از دستورات آن حضرت چيز ديگرى نبود، لذا در اين سخنان خداى را به گواهى مى‏ گيرد تا به اين وسيله ياران خود را به جنگ تشويق كند و از تاخير در آن باز دارد، به اين گونه، احساسات آنان تحريك مى‏ شود و در برابر فرمان او سر فرود مى ‏آورند و او را اطاعت مى‏ كنند، و نيز آن جا كه گفتار خود را به عدالت و اصلاح توصيف مى‏ فرمايد، توجه شنوندگان را به آن جلب مى ‏كند.

در فرمايش امام (ع): ثم انت بعده… خدايا تو كه بر حال او گواهى ما را از يارى و كمك او بى ‏نياز مى‏ كنى، هشدارى به عظمت سلطه خداوندى و كوچك شمردن روحيه كسانى است كه از يارى دين سرپيچى مى ‏كنند، سرانجام در آخر خطبه عقوبت و كيفر الهى را تذكر داده و اشاره به آن فرموده است كه: سستى كردن از نصرت دين خدا گناه بزرگى است كه انسان مورد مؤاخذه و عذاب قرار مى ‏گيرد. توفيق از خداوند است.

ترجمه ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(ابن ‏ميثم بحرانی)، ج 4 ، صفحه‏ى 53-51

دیدگاه‌ها

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.