خطبه : ۱۳۶
و من کلام له ع فی اءمر البیعه
لَمْ تَکُنْ بَیْعَتُکُمْ إِیّایَ فَلْتَهً، وَ لَیْسَ اءَمْرِی وَ اءَمْرُکُمْ واحِدا، إِنِّی اءُرِیدُکُمْ لِلَّهِ، وَ اءَنْتُمْ تُرِیدُونَنِی لِاءَنْفُسِکُمْ! اءَیُّهَا النَّاسُ اءَعِینُونِی عَلَى اءَنْفُسِکُمْ، وَ ایْمُ اللَّهِ لَاءُنْصِفَنَّ الْمَظْلُومَ مِنْ ظَالِمِهِ وَ لَاءَقُودَنَّ الظَّالِمَ بِخَزامَتِهِ حَتَّى اءُورِدَهُ مَنْهَلَ الْحَقِّ وَ إِنْ کانَ کَارِها.
ترجمه :
سخنى از آن حضرت (ع ) در مورد بیعت
بیعت شما با من کارى نبود که بتصادف یا بدون اندیشه صورت پذیرفته باشد.و کار من با شما یکى نیست . من شما را براى کارهاى خدایى مى خواهم و شما مرا براى منافع خود مى خواهید. اى مردم ، مرا یارى کنید، هر چند، خلاف میلتان باشد، سوگند به خدا، حق ستمدیده را از ستمگر مى ستانم و مهار در بینى ستمگر کرده ، چون شتر مى کشانم تا او را به آبشخور حق برم ، اگر چه ، رفتن به آنجا را ناخوش دارد.
نهج البلاغه خطبه ها//ترجمه عبدالمحمد آیتی