خطبه : ۱۳۵
و من کلام له ع وَ قَدْ وَقَعتْ مُشاجَرَهُ بَینَهُ وَ بَیْنَ عُثْمانَ، فَقالَالْمُغِیرَهُ بْنَ الاَْخْنَس لِعُثْمانَ:اءَنَااءَکْفِیکَهُ، فَقالَ عَلى عَلَیْهِ السَّلامُ لِلْمُغِیرَهِ:
یَابْنَ اللَّعِینِ الْاءَبْتَرِ، وَ الشَّجَرَهِ الَّتِی لا اءَصْلَ لَها وَ لا فَرْعَ، اءَنْتَ تَکْفِینِی ؟! فَوَ اللَّهِ ما اءَعَزَّ اللَّهُ مَنْ اءَنْتَ ناصِرُهُ، وَ لا قامَ مَنْ اءَنْتَ مُنْهِضُهُ، اخْرُجْ عَنَّا اءَبْعَدَ اللَّهُ نَواکَ، ثُمَّ ابْلُغْ جَهْدَکَ فَلا اءَبْقَى اللَّهُ عَلَیْکَ إِنْ اءَبْقَیْتَ!
ترجمه :
سخنى از آن حضرت (ع ). روزى میان او و عثمان مشاجره اى در گرفت . مغیره بن اخنس ، که درآنجا بود، به عثمان گفت من تو را در برابر او بسنده ام و امیرالمؤ منین مغیره را فرمود:
اى فرزند آن ملعون ابتر و درخت بى ریشه و شاخ ، تو مرا بسنده اى به خدا سوگند، کسى که تو یاورش باشى ، هرگز، روى پیروزى نخواهد دید و کسى که تو بر پایش دارى ، هرگز، بر پاى نخواهد ماند. از نزد ما بیرون شو. خداوند خیر و صلاح را از تو دور گرداند. هر چه توانى بکوش ، خدا بر تو رحمت نیاورد اگر بر من رحمت آورى .
نهج البلاغه خطبه ها//ترجمه عبدالمحمد آیتی