خطبه شماره ۱۲۳(نسخه صبحی صالح ) ترجمه عبدالمحمد آیتی

خطبه: ۱۲۳

و من کلام له ( علیه‏السلام  ) قاله لأصحابه فی ساحه الحرب بصفین‏

وَ أَیُّ امْرِئٍ مِنْکُمْ أَحَسَّ مِنْ نَفْسِهِ رَبَاطَهَ جَأْشٍ عِنْدَ اللِّقَاءِ  وَ رَأَى مِنْ أَحَدٍ مِنْ إِخْوَانِهِ فَشَلًافَلْیَذُبَّ عَنْ أَخِیهِ بِفَضْلِ نَجْدَتِهِ الَّتِی فُضِّلَ بِهَا عَلَیْهِ کَمَا یَذُبُّ عَنْ نَفْسِهِ فَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَعَلَهُ مِثْلَهُ إِنَّ الْمَوْتَ طَالِبٌ حَثِیثٌ لَا یَفُوتُهُ الْمُقِیمُ  وَ لَا یُعْجِزُهُ الْهَارِبُ إِنَّ أَکْرَمَ الْمَوْتِ الْقَتْلُ وَ الَّذِی نَفْسُ ابْنِ أَبِی طَالِبٍ بِیَدِهِ لَأَلْفُ ضَرْبَهٍ بِالسَّیْفِ أَهْوَنُ عَلَیَّ مِنْ مِیتَهٍ عَلَى الْفِرَاشِ فِی غَیْرِ طَاعَهِ اللَّهِ و منه وَ کَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَیْکُمْ تَکِشُّونَ کَشِیشَ الضِّبَابِ لَا تَأْخُذُونَ حَقّاً وَ لَا تَمْنَعُونَ ضَیْماً قَدْ خُلِّیتُمْ وَ الطَّرِیقَ فَالنَّجَاهُ لِلْمُقْتَحِمِ وَ الْهَلَکَهُ لِلْمُتَلَوِّمِ

ترجمه : 

سخنى از آن حضرت (ع) به اصحاب خود در عرصه پیکار فرمود:

هر مرد جنگاورى از شما که در عرصه نبرد خود را دلیر یابد و در یکى از برادرانش ترس و سستى بیند،باید که به نیروى دلاورى خویش-  که خداوندش عطا کرده-  دشمن را از او براند، همان گونه، که از خود مى ‏راند.و گرنه، ممکن بود که خواست خدا بر این قرار مى‏گرفت که او را هم همانند این یک بددل گرداند.مرگ، شتابان، در طلب همگان است. نه اقامت گزیده و به جهاد روى ننهاده از چنگالش رسته،نه آنکه از او مى‏گریزد، عاجزش یافته.گرامیترین مرگ‏ها، مرگ در کارزار است.سوگند به کسى که جان پسر ابو طالب در دست اوست، که تحمل هزار ضربت شمشیر بر من آسانتر است از مردن در بستر [که در غیر طاعت خدا باشد.]

گویى مى ‏بینمتان که از جنگ مى‏گریزید و هیاهو مى‏ کنید. همانند سوسماران که در کنار هم مى‏روند و از برخورد پوستهایشان به یکدیگر آوازى چنین بر مى‏ خیزد.نه در صدد گرفتن حقى هستید و نه در خیال دفع ستمى.راهتان باز است.رهایى، از آن کسى است که خود را در کارهاى دشوار افکند و هلاکت نصیب کسى، که در کار درنگ نماید.

نهج البلاغه خطبه ها//ترجمه عبدالمحمد آیتی