۲۵۷-وَ قَالَ ( علیهالسلام )لِکُمَیْلِ بْنِ زِیَادٍ النَّخَعِیِّ یَا کُمَیْلُ مُرْ أَهْلَکَ أَنْ یَرُوحُوا فِی کَسْبِ الْمَکَارِمِ وَ یُدْلِجُوا فِی حَاجَهِ مَنْ هُوَ نَائِمٌ فَوَالَّذِی وَسِعَ سَمْعُهُ الْأَصْوَاتَ مَا مِنْ أَحَدٍ أَوْدَعَ قَلْباً سُرُوراً إِلَّا وَ خَلَقَ اللَّهُ لَهُ مِنْ ذَلِکَ السُّرُورِ لُطْفاً فَإِذَا نَزَلَتْ بِهِ نَائِبَهٌ جَرَى إِلَیْهَا کَالْمَاءِ فِی انْحِدَارِهِ حَتَّى یَطْرُدَهَا عَنْهُ کَمَا تُطْرَدُ غَرِیبَهُ الْإِبِل
شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح
حکمت ۲۴۹ دکتر آیتی
و فرمود (ع) به کمیل بن زیاد نخعى:
اى کمیل، کسان خود را بگوى که هنگام عصر براى کسب صفات نیکو بیرون روند و هر شامگاه در برآوردن نیاز کسانى که به خواب رفته اند، بکوشند.
سوگند به کسى که هر آواز را مى شنود، که هر که دلى را شادمان سازد، خداوند براى او لطفى آفریند و چون مصیبتى بدو رسد، آن لطف چون آبى به سوى او سرازیر شود تا آن مصیبت را ببرد و دور گرداند، آنسان، که اشتر غریب را از چراگاه مى رانند.
ترجمه عبدالمحمد آیتی
بازدیدها: ۱۲۵