نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 211 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)مواعظ

۲۱۱-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )

الْجُودُ حَارِسُ الْأَعْرَاضِ
وَ الْحِلْمُ فِدَامُ السَّفِیهِ
وَ الْعَفْوُ زَکَاهُ الظَّفَرِ
وَ السُّلُوُّ عِوَضُکَ مِمَّنْ غَدَرَ
وَ الِاسْتِشَارَهُ عَیْنُ الْهِدَایَهِ
وَ قَدْ خَاطَرَ مَنِ اسْتَغْنَى بِرَأْیِهِ
وَ الصَّبْرُ یُنَاضِلُ الْحِدْثَانَ
وَ الْجَزَعُ مِنْ أَعْوَانِ الزَّمَانِ
وَ أَشْرَفُ الْغِنَى تَرْکُ الْمُنَى
وَ کَمْ مِنْ عَقْلٍ أَسِیرٍ تَحْتَ هَوَى أَمِیرٍ
وَ مِنَ التَّوْفِیقِ حِفْظُ التَّجْرِبَهِ
وَ الْمَوَدَّهُ قَرَابَهٌ مُسْتَفَادَهٌ
وَ لَا تَأْمَنَنَّ مَلُولًا

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 202 دکتر آیتی

و فرمود (ع):

سخاوتمندى، پاسدار آبروهاست
و بردبارى، دهانبند بى خرد
و عفو، زكات پيروزى.
دورى كردن از كسى كه با تو بى ‏وفايى كند، پاداش توست.
مشورت كردن، عين ره يافتن است.
هر كه تنها به رأى و تدبير خويش بسنده كند، خود را به مخاطره افكنده.
شكيبايى، دور كننده سختيهاى روزگار است.
بى‏ تابى كردن از ياوران روزگار است بر آزار آدمى.
شريفترين بى‏ نيازيها ترك آرزوهاست.
چه بسا عقلها كه گرفتار هوا و هوس‏اند.
تجربه اندوزى نشان پيروزى است.
دوستى با مردم، خود، گونه ‏اى خويشاوندى است.
بر مردم رنجيده و ملول ايمن مباش.

ترجمه عبدالمحمد آیتی