نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 122 صبحي صالح (ترجمه عبدالمحمد آیتی)

۱۲۲-وَ تَبِعَ جِنَازَهً فَسَمِعَ رَجُلًا یَضْحَکُ فَقَالَ

کَأَنَّ الْمَوْتَ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا کُتِبَ وَ کَأَنَّ الْحَقَّ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا وَجَبَ وَ کَأَنَّ الَّذِی نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِیلٍ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْکُلُ تُرَاثَهُمْ کَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ ثُمَّ قَدْ نَسِینَا کُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَهٍ وَ رُمِینَا بِکُلِّ فَادِحٍ وَ جَائِحَهٍ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 118 دکتر آیتی:

از پى جنازه‏اى مى ‏رفت، مردى را ديد كه مى‏ خنديد. امام (ع) به او فرمود:

گويى كه مرگ بر ديگران مقرر شده، نه بر ما و گويى حق بر غير ما واجب شده و گويى، اين مردگان كه م‏بينيم، مسافرانى هستند كه بزودى به نزد ما باز مى‏ گردند آنها را در گورهايشان مى‏ گذاريم و اموالشان را مى‏ خوريم، پندارى، كه پس از آنها جاودانه خواهيم زيست. سپس، هر اندرز دهنده‏ اى را چه مرد و چه زن فراموش مى‏ كنيم و خود را به دست هر بلا و آفت مى‏ سپاريم.

خوشا به حال كسى كه نفس را به فروتنى وادارد، و كسبش پاك و شايسته و نيتش پسنديده و خلق و خويش نيكو باشد. زيادى مالش را انفاق كند و سركشى زبانش را مهار نمايد و شرّ خود را از مردم دور دارد. و سنت بر او دشوار نيايد و به بدعت نسبتش ندهند.

من مى ‏گويم بعضى از اين سخن و سخن پيش از آن را به پيامبر (ص) نسبت داده‏ اند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی

 

دیدگاه‌ها

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.