شرح ابن ميثم
91- و مدحه قوم فى وجهه، فقال: اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَعْلَمُ بِي مِنْ نَفْسِي- وَ أَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِي مِنْهُمْ- اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا خَيْراً مِمَّا يَظُنُّونَ وَ اغْفِرْ لَنَا مَا لَا يَعْلَمُونَ
المعنى
هذا كسر لنفسه عليه السّلام في مقابلة المدح الموجب للعجب. ثمّ سأل اللّه أن يعلى درجته في الخير فوق ما يظنّونه فيه و أن يغفر له ما لا يعملون من عيبه.
فإن قلت: إنّه معصوم فكيف يصدر عنه عيب يطلب مغفرته قلت: قد بيّنا فيما سلف أنّ عيب مثله عليه السّلام و ما يسمّى ذنبا في حقّه إنّما هو من باب ترك الأولى و ليس هو من الذنوب المتعارفة الّتي عصم عنها.
مطابق با حکمت 100 نسخه صبحی صالح
ترجمه فارسی شرح ابن ميثم
91- امام (ع) را گروهى رودررو ستايش كردند آن بزرگوار فرمود: اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَعْلَمُ بِي مِنْ نَفْسِي- وَ أَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِي مِنْهُمْ- اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا خَيْراً مِمَّا يَظُنُّونَ وَ اغْفِرْ لَنَا مَا لَا يَعْلَمُونَ
ترجمه
«خدايا نسبت به من از من داناترى و من به خودم از آنان آگاهترم، خدايا ما را بهتر از آنچه ديگران گمان مى برند، قرار بده، و آنچه را كه در باره ما نمى دانند ناديده بگير و بيامرز.»
شرح
با اين سخن، امام (ع) نفس خود را در برابر ستايشى كه موجب خودپسندى مىگردد، شكسته و بعد از خداوند درخواست كرده تا درجه نيكى او را بالاتر از آنچه ديگران در باره او گمان دارند قرار دهد، و عيبهاى او را كه از آن ناآگاهند، بيامرزد. اگر كسى اشكال كند كه امام (ع) معصوم از گناه است، چگونه از او گناهى سر مىزند تا طلب آمرزش كند در پاسخ مىگوييم: قبلا بيان كرديم كه عيب و نقص امثال آن حضرت و آنچه را كه در باره امثال او گناه مىنامند، از باب ترك اولى است نه از گناهان معمولى كه معصوم و مبرّا از آنهاست.
ترجمه شرح نهج البلاغه(ابن ميثم)، ج5 // قربانعلی محمدی مقدم-علی اصغرنوایی یحیی زاده