نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 480 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)

480-وَ قَالَ ( عليه‏السلام )إِذَا احْتَشَمَ الْمُؤْمِنُ أَخَاهُ فَقَدْ فَارَقَهُ‏

قال الرضي يقال حشمه و أحشمه إذا أغضبه و قيل أخجله أو احتشمه طلب ذلك له و هو مظنة مفارقته‏

و هذا حين انتهاء الغاية بنا إلى قطع المختار من كلام أمير المؤمنين ( عليه‏السلام )، حامدين للّه سبحانه على ما منّ به من توفيقنا لضم ما انتشر من أطرافه، و تقريب ما بعد من أقطاره. و تقرر العزم كما شرطنا أولا على تفضيل أوراق من البياض في آخر كل باب من الأبواب، ليكون لاقتناص الشارد، و استلحاق الوارد، و ما عسى أن يظهر لنا بعد الغموض، و يقع إلينا بعد الشذوذ، و ما توفيقنا إلا باللّه عليه توكلنا، و هو حسبنا و نعم الوكيل. و ذلك في رجب سنة أربع مائة من الهجرة، و صلى اللّه على سيدنا محمد خاتم الرسل، و الهادي إلى خير السبل، و آله الطاهرين، و أصحابه نجوم اليقين.

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 472 دکتر آیتی

و فرمود (ع): هنگامى كه مؤمن برادر خود را به خشم مى ‏آورد، سبب جدايى او مى‏ شود.

رضى گويد: گويند «حشمه» و «احشمه» زمانى كه او را به خشم آورد يا گويند كه شرمگين شدن و به خشم آوردن براى او خواهد و آن نشانه اين است كه قصد جدايى دارد.

اكنون زمان آن رسيد كه گزيده سخنان امير المؤمنين (ع) را پايان دهيم، سپاس مى‏ گوييم خداى سبحان را كه بر ما منت نهاد و توفيق عنايت كرد، تا هر چه از كلام امام (ع) پراكنده بود، در يك جاى گرد آوريم و عباراتى، كه دور از هم بودند به هم نزديك سازيم. و همان گونه كه در آغاز كتاب آورديم، برگهايى نانوشته در آخر هر باب بيفزاييم تا اگر مطلبى از دست رفته را يافتيم به آن بپيونديم، شايد سخنى از ما پوشيده مانده، سپس، آشكار گردد و پس از دور نمودن به دست آيد. هيچ توفيقى حاصل نمى‏ شود، مگر به يارى خداى تعالى. به او توكل كرديم. او ما را بسنده است و كار سازى نيكوست. و اين در ماه رجب سال چهار صد از هجرت است درود خدا بر سيد و سرور ما، محمد (ص) خاتم پيامبران و راهنماى بهترين راهها و بر خاندان پاك و ياران او كه ستارگان آسمان يقين‏اند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی