نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 432 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)صفات اولیاء الله

432-وَ قَالَ ( عليه‏السلام )إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ هُمُ الَّذِينَ نَظَرُوا إِلَى بَاطِنِ الدُّنْيَا إِذَا نَظَرَ النَّاسُ إِلَى ظَاهِرِهَا وَ اشْتَغَلُوا بِآجِلِهَا إِذَا اشْتَغَلَ النَّاسُ بِعَاجِلِهَا –فَأَمَاتُوا مِنْهَا مَا خَشُوا أَنْ يُمِيتَهُمْ وَ تَرَكُوا مِنْهَا مَا عَلِمُوا أَنَّهُ سَيَتْرُكُهُمْ وَ رَأَوُا اسْتِكْثَارَ غَيْرِهِمْ مِنْهَا اسْتِقْلَالًا وَ دَرَكَهُمْ لَهَا فَوْتاً –أَعْدَاءُ مَا سَالَمَ النَّاسُ وَ سَلْمُ مَا عَادَى النَّاسُ بِهِمْ عُلِمَ الْكِتَابُ وَ بِهِ عَلِمُوا وَ بِهِمْ قَامَ الْكِتَابُ وَ بِهِ قَامُوا –لَا يَرَوْنَ مَرْجُوّاً فَوْقَ مَا يَرْجُونَ وَ لَا مَخُوفاً فَوْقَ مَا يَخَافُونَ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 424 دکتر آیتی

 و فرمود (ع): دوستان خدا كسانى ‏اند كه به باطن دنيا نگريستند، در حالى كه، ديگران به ظاهر آن مى ‏نگرند. آنان به كار آخرت پرداختند ، در حالى كه، ديگران به كار دنيا پردازند.

از دنياى خود دور كردند، آنچه را كه مى‏ ترسيدند، سبب هلاكتشان شود و ترك كردند، آنچه را كه مى‏ دانند كه سرانجام تركشان خواهد كرد. بهره‏مند شدن فراوان ديگران را از دنيا، بى‏ مقدار شمردند و به دست آوردنش را با از دست دادن آن يكى دانستند. با آنچه مردم ديگر دوست هستند، دشمن‏اند و با آنچه مردم ديگر دشمن‏اند، دوست هستند.

قرآن به آنان دانسته شد و خود داناى آن هستند. كتاب خدا به ايشان بر پاست و آنان به كتاب خدا بر پايند. بيش از آنكه بدان اميد بسته‏ اند، نمى‏ بينند و از چيزى، جز آنچه بايد از آن بترسند، نمى‏ ترسند.

ترجمه عبدالمحمد آیتی