نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 425 صبحي صالح(ترجمه عبدالمحمد آیتی)بذل وبخشش

425-وَ قَالَ ( عليه‏السلام )إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً يَخْتَصُّهُمُ اللَّهُ بِالنِّعَمِ لِمَنَافِعِ الْعِبَادِ فَيُقِرُّهَا فِي أَيْدِيهِمْ مَا بَذَلُوهَا فَإِذَا مَنَعُوهَا نَزَعَهَا مِنْهُمْ ثُمَّ حَوَّلَهَا إِلَى غَيْرِهِمْ

شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح

حکمت 417 دکتر آیتی

و فرمود (ع): خدا را بندگانى است كه نعمت خود را ويژه آنها كرده است تا مردم را سود رسانند. اينان تا زمانى كه به مردم انفاق مى‏ كنند نعمتهايشان در دستهايشان باقى است و چون نعمت خود را از مردمان دريغ داشتند، خداوند نعمتش را از آنان مى‏ ستاند و به ديگرى مى ‏دهد.

ترجمه عبدالمحمد آیتی