275-وَ قَالَ ( عليهالسلام )إِنَّ الطَّمَعَ مُورِدٌ غَيْرُ مُصْدِرٍ وَ ضَامِنٌ غَيْرُ وَفِيٍّ
وَ رُبَّمَا شَرِقَ شَارِبُ الْمَاءِ قَبْلَ رِيِّهِ
وَ كُلَّمَا عَظُمَ قَدْرُ الشَّيْءِ الْمُتَنَافَسِ فِيهِ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ لِفَقْدِهِ
وَ الْأَمَانِيُّ تُعْمِي أَعْيُنَ الْبَصَائِرِ
وَ الْحَظُّ يَأْتِي مَنْ لَا يَأْتِيهِ
شماره حکمت براساس نسخه صبحی صالح
حکمت 267 دکتر آیتی
و فرمود (ع): طمع تو را بر لب آب برد و سيراب ناشده بيرون آرد. ضمانت مى كند و وفا نمى كند.
چه بسا آشامنده اى كه پيش از سيراب شدن، آب گلوگيرش شود.
هر قدر چيزى كه مايه رقابت است، ارزشش بيش باشد، اندوه فقدانش بيش باشد.
آرزوها ديدگان بصيرت را كور سازند
و بهره نصيب كسى شود كه در پى آن نبوده است.
ترجمه عبدالمحمد آیتی