شرح ابن ميثم
172- و قال عليه السّلام: لِلظَّالِمِ الْبَادِي غَداً بِكَفِّهِ عَضَّةٌ
المعنى
احترز بالبادى عن المجازى للظلم بمثله، و كنّى بغد عن يوم القيامة و بعضّ كفّه عن ندامته على تفريطه في جنب اللّه كقوله تعالى وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى يَدَيْهِ و الغرض التنفير عن الظلم.
مطابق با حکمت 186 نسخه صبحی صالح
ترجمه فارسی شرح ابن ميثم
172- امام (ع) فرمود: لِلظَّالِمِ الْبَادِي غَداً بِكَفِّهِ عَضَّةٌ
ترجمه
«فرداى قيامت شخص ستمگر انگشت ندامت به دندان گزد».
شرح
امام (ع) با كلمه «البادى» يعنى كسى كه آشكارا كارى كند، احتراز كرده است از كسى كه ستم را با ستمكارى كيفر دهد و «غد» را كنايه از روز قيامت آورده است، و گزيدن دست را كنايه از پشيمانى در اثر كوتاهى در برابر امر خداوند، چنان كه در آيه مباركه آمده است: وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى يَدَيْهِ«». و هدف امام (ع) دور داشتن از ستمكارى است.
ترجمه شرح نهج البلاغه(ابن ميثم)، ج5 // قربانعلی محمدی مقدم-علی اصغرنوایی یحیی زاده