خطبه : ۷۷
و من کلام له ع
إ نَّ بَنِی اءُمَیَّهَ لَیُفَوِّقُونَنِی تُراثَ مُحَمَّدٍ صَلّى اللّهُ عَلَیهِ وَ آلِه تَفْوِیقا وَ اللَّهِ لَئِنْ بَقِیتُ لَهُمْ لَاءَنْفُضَنَّهُمْ نَفْضَ اللَّحّامِ الْوِذامَ التَّرِبَهَ.
قال الشریف :
وَ یَرْوى الْتراب الوذمه وَ هُو عَلى الْقَلب . قالَ الشریف وَ قَوْله ع : لیفوقوننی اءی : یعطوننی مِن الْمال قَلیلا کفواق الناقَه ، وَ هُوَ الحَلَبه الواحِده مِن لبَنها، وَالوذام جَمْع وَ ذَمه ، وَ هِی الحِزَّهِ مِنْ الْکَرش اءو الکبد تقع فِی التُراب فَتنفض .
ترجمه :
سخنى از آن حضرت (ع )
بنى امیه از میراث محمد (ص ) اندکى را به من مى دهند، چونان اندک شیرى که به بچه شتر دهند. به خدا سوگند، اگر زنده بمانم آنان را پراکنده سازم و به دور افکنم ، آنسان ، که قصاب پاره اى از جگر یا شکنبه خاک آلود را به دور مى افکند.
شریف رضى گوید :
(لیفوّقوننى )، یعنى مال را اندک اندک به من مى رسانند. و (فواق الناقه ) یعنى آن را یکبار شیردادن . و (وذام ) جمع (وذمه ) است . و آن پاره جگر یا شکنبه اى است که بر روى خاک افتاده و قصاب آن را به دور مى اندازد.
نهج البلاغه خطبه ها//ترجمه عبدالمحمد آیتی