خطبه شماره ۱۴۸ (نسخه صبحی صالح ) ترجمه عبدالمحمد آیتی

خطبه : ۱۴۸

و من کلام له ع فِی ذِکْرِ اءَهْلِ الْبَصرَهِ:  

کُلُّ واحِدٍ مِنْهُما یَرْجُو الْاءَمْرَ لَهُ، وَ یَعْطِفُهُ عَلَیْهِ دُونَ صاحِبِهِ، لا یَمُتّانِ إِلَى اللَّهِ بِحَبْلٍ، وَ لا یَمُدَّانِ إِلَیْهِ بِسَبَبٍ، کُلُّ واحِدٍ مِنْهُما حامِلُ ضَبِّ لِصاحِبِهِ، وَ عَمّا قَلِیلٍ یَکْشِفُ قِناعُهُ بِهِ، وَاللَّهِ لَئِنْ اءَصابُوا الَّذِی یُرِیدُونَ لَیَنْتَزِعَنَّ هَذا نَفْسَ هَذا، وَلَیَأْتِیَنَّ هَذا عَلَى هَذا، قَدْ قامَتِ الْفِئَهُ الْباغِیَهُ فَاءَیْنَ الْمُحْتَسِبُونَ؟ قَدْ سُنَّتَ لَهُمُ السُّنَنُ، وَ قُدِّمَ لَهُمُ الْخَبَرُ، وَ لِکُلِّ ضَلَّهٍ عِلَّهٌ، وَلِکُلِّ ناکِثٍ شُبْهَهٌ، وَاللَّهِ لا اءَکُونُ کَمُسْتَمِعِ اللَّدْمِ، یَسْمَعُ النّاعِیَ، وَ یَحْضُرُ الْباکِیَ ثُمَّ لا یَعْتَبِرُ.

 ترجمه : 

سخنى از آن حضرت (ع ) درباره مردم بصره : 

 هر یک از آن دو^(۴۳) فرمانروایى را براى خود امید مى دارد، نه براى دوستش ، و آن را به جانب خود مى گرداند. این دو میان خود و خدا راهى نگشوده اند و پیوندى برقرار نکرده اند. هر یک کینه آن دیگر را در دل مى پروراند و بزودى نقاب از چهره هایشان برخواهند گرفت . به خدا سوگند، اگر به آنچه مى خواهند دست یابند، هر یک جان آن دیگر را بگیرد و تباه و نابودش سازد.

ستم پیشگان برخاسته اند، کجایند آنهایى که تنها براى پاداش خداوندى مجاهدت مى کنند که راههاى رستگارى پیش پایشان گشاده است و پیش ‍ از این به آنان خبر داده اند. براى هر گمراه شدن ، سببى و بهانه اى است و هر پیمان شکنى را شبهه اى است . به خدا سوگند، که من آن کسى نیستم که بانگ بر سر و سینه زدن عزاداران و آواز خبردهندگان از مرگ را بشنود و سپس بر سر گریندگان حاضر آید و، در آنها ننگریسته ، بگذرد.

________________________________________________________

۴۳-طلحه و زبیر.

نهج البلاغه خطبه ها//ترجمه عبدالمحمد آیتی