حکمت ۳۸۱ صبحی صالح
۳۸۱-وَ قَالَ ( علیه السلام )الْکَلَامُ فِی وَثَاقِکَ مَا لَمْ تَتَکَلَّمْ بِهِ فَإِذَا تَکَلَّمْتَ بِهِ صِرْتَ فِی وَثَاقِهِ فَاخْزُنْ لِسَانَکَ کَمَا تَخْزُنُ ذَهَبَکَ وَ وَرِقَکَ فَرُبَّ کَلِمَهٍ سَلَبَتْ نِعْمَهً وَ جَلَبَتْ نِقْمَهً
شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱
السادسه و الستون بعد ثلاثمائه من حکمه علیه السّلام
(۳۶۶) و قال علیه السّلام: الکلام فی وثاقک ما لم تتکلّم به، فإذا تکلّمت به صرت فی وثاقه، فاخزن لسانک کما تخزن ذهبک و ورقک، فربّ کلمه سلبت نعمه و جلبت نقمه.
اللغه
(الوثاق): الحبل الّذی یشدّ به الأسیر.
المعنى
قد حرّض علیه السّلام على حفظ اللسان و ملازمه الصمت بوجهین لطیفین:
۱- أفاد أنّ الکلام عبد للانسان و أسیر عنده ما دام لم یتفوّه به و لم یطلقه من لسانه، و لکن لما تکلّم و أطلقه ینعکس الأمر فیصیر الانسان أسیرا له و مسئولا عنه عند اللَّه و عند النّاس.
۲- أنّ اللّسان من أغلا أعضاء الانسان فکانه ذهب عالم وجوده، فینبغی أن یخزنه و لا یشغله بالکلام لیظهر على الأنام، کما یخزن الذّهب و الورق و یخفیان عن أعین النّاس، ثمّ نبّه علیه السّلام على أنّه ربّ کلمه سلبت نعمه و جلبت نقمه، و هذا هو سرّ هذه الحکمه.
الترجمه
فرمود: تا نگفته باشی سخن را در بند خودداری و چون گفتی خود را در بند سخن انداختی و أسیر آن ساختی، زبانت را زرت شمار و آنرا در گنج دار چونان که زر و سیمت را گنج کنى، بسا یک کلمه نعمتی را بر باید و بلائى را بگشاید.
منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی
بازدیدها: ۵۳
دیدگاه‌ها