دسته:420-440 حکمت شرح میر حبیب الله خوئی

  حکمت ۴۶۳ صبحی صالح

۴۶۳-وَ قَالَ ( علیه‏ السلام  )الدُّنْیَا خُلِقَتْ لِغَیْرِهَا وَ لَمْ تُخْلَقْ لِنَفْسِهَا

  شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

التاسعه و الثلاثون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۳۹) و قال علیه السّلام: الدّنیا خلقت لغیرها، و لم تخلق لنفسها.

المعنى

حکمته علیه السّلام هذه فلسفیه حکمیه و ارشادیه تفید الموعظه لأنّ الدّنیا مادیّه منصرمه و متغیره من حال إلى حال حتى تنتهى إلى الزوال، فلیست مخلوقه لنفسها تبقى إلى الأبد، و بیان لأنّ الانسان فیها فی عبر إلى الاخره، فلا بدّ من التزوّد و التهیّؤ فیها، لما بعدها.

الترجمه

فرمود: دنیا آفریده شده براى عالم دیگرى، و براى خود آفریده نشده.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۱۳

  حکمت ۴۶۲ صبحی صالح

۴۶۲-وَ قَالَ ( علیه‏السلام  )رُبَّ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فِیهِ

  شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

الثامنه و الثلاثون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۳۸) و قال علیه السّلام: ربّ مفتون بحسن القول فیه.

المعنى

استماع المدح و الثناء و حسن القول و الصیّت یجرّ البلاء و الفتنه على الممدوح من نواح کثیره یعجبه بنفسه و یجلب إلیه الکسل فی عمله و یحرّضه إلى أعمال فوق شأنه، و قد مرّت هذه الحکمه سابقا و کأنّ المصنّف رحمه اللَّه اختتم کتابه به تذکره لنفسه، ففى الشرح المعتزلی ما یلی: و اعلم أنّ الرّضیّ رحمه اللَّه قطع کتاب نهج البلاغه على هذا الفصل، و هکذا وجدت النسخه بخطّه و قال: «هذا حین انتهاء الغایه بنا إلى قطع المنتزع من کلام أمیر المؤمنین علیه السّلام حامدین للّه سبحانه على ما منّ به من توفیقنا لضمّ ما انتشر من أطرافه، و تقریب ما بعد من أقطاره، مقرّرین العزم کما شرطنا أوّلا على تفضیل أوراق من البیاض فی آخر کلّ باب من الأبواب لیکون لاقتناص الشّارد و استلحاق الوارد، و ما عساه أن یظهر لنا بعد الغموض، و یقع إلینا بعد الشذوذ، و ما توفیقنا إلّا باللّه علیه توکّلنا و هو حسبنا و نعم الوکیل، نعم المولى و نعم النّصیر».

ثمّ وجدنا نسخا کثیره فیها زیادات بعد هذا الکلام قیل: إنها وجدت فی نسخه کتبت فی حیاه الرّضی رحمه اللَّه و قرأت علیه فأمضاها و أذن فی إلحاقها بالکتاب و نحن نذکرها.

الترجمه

بسیار کسى که مغرور شود بواسطه ستایش بروى.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۱۰

  حکمت ۴۶۱ صبحی صالح

۴۶۱-وَ قَالَ ( علیه ‏السلام  )الْغِیبَهُ جُهْدُ الْعَاجِزِ

  شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

السابعه و الثلاثون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۳۷) و قال علیه السّلام: الغیبه جهد العاجز.

المعنى

الغیبه ذکر مساوى الغائب و الانتقاص منه وراء ظهره، و قد شدّد الشرع الاسلامى فی النّهی عن غیبه الأخ المؤمن فقال تعالى: «وَ لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً أَ یُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتاً»-  ۱۲-  الحجرات» و کفى بهذه الایه ذمّا و تأکیدا فی التحریم، و فیها إشاره إلى ما قاله علیه السّلام من الغیبه عمل العاجز و جهد الجبون عن المقابله مع المغتاب حیث عبّرت عنها بأنها کأکل لحم المیّت الغیر القادر على الدفاع.

الترجمه

فرمود: غیبت و بدگوئى پشت سر تلاش ناتوانست.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۱۴

  حکمت ۴۵۹ صبحی صالح

۴۵۹-وَ قَالَ ( علیه ‏السلام  )یَغْلِبُ الْمِقْدَارُ عَلَى التَّقْدِیرِ حَتَّى تَکُونَ الْآفَهُ فِی التَّدْبِیرِ

قال الرضی و قد مضى هذا المعنى فیما تقدم بروایه تخالف هذه الألفاظ

  شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

الخامسه و الثلاثون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۳۵) و قال علیه السّلام: یغلب المقدار على التّقدیر، حتّى تکون الافه فی التّدبیر.

 المعنى

المقدار کالمثقال ما قدّر للانسان بقضاء اللَّه و قدره، و التقدیر فی کلامه ما یقدّره الانسان لنفسه و تدبیره، فیقول علیه السّلام: إنّ القدر غالب على البشر و على ما یقدّر لنفسه من الخیر و الشرّ بحیث یصیر تدبیر الانسان موجبا للافه و البلا، قال الرضیّ: و قد مضى هذا المعنى فیما تقدم بروایه تخالف بعض هذه الألفاظ.

الترجمه

فرمود: قدر بر تقدیر انسان غالب است تا آنجا که تدبیر بشر آفت ‏آور مى‏ شود.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۷۵

  حکمت ۴۵۸ صبحی صالح

۴۵۸-وَ قَالَ ( علیه ‏السلام  )الْإِیمَانُ أَنْ تُؤْثِرَ الصِّدْقَ حَیْثُ یَضُرُّکَ عَلَى الْکَذِبِ حَیْثُ یَنْفَعُکَ وَ أَلَّا یَکُونَ فِی حَدِیثِکَ فَضْلٌ عَنْ عَمَلِکَ وَ أَنْ تَتَّقِیَ اللَّهَ فِی حَدِیثِ غَیْرِک‏

  شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

الرابعه و الثلاثون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۳۴) و قال علیه السّلام: علامه الإیمان أن تؤثر الصّدق حیث یضرّک على الکذب حیث ینفعک، و أن لا یکون فی حدیثک فضل عن علمک [عملک‏] و أن تتّقى اللَّه فی حدیث غیرک.

المعنى

مقتضى الایمان باللّه و أنه هو الضارّ النافع أن لا یتوسّل فی جلب النفع إلى ما هو مخالف لحکم اللَّه، و حیث إنّ اللَّه نهى عن الکذب مطلقا فمن یؤمن باللّه تعالى لا یکذب لجلب النفع بل یلازم الصدق و إن فات عنه هذا النفع المتوقع من الکذب کما إذا اختصّ عطیّه أو نذر للفقراء فیسأل عنه أنت فقیر أو غنىّ و کان غنیا فلو قال: أنا فقیر لجلب النفع آثر الکذب النافع على الصّدق الضارّ أى المفوّت لهذا النفع فعلامه الایمان ترک الکذب لجلب النفع و ملازمه الصدق، کما أنّ المؤمن یقیّد کلامه بما یعلمه و لا یحدّث بما لا یعلم خصوصا فی الامور الدّینیه و الأحکام الشرعیه و لا یحدّث عن الغیر إلّا بما یجوز الحدیث عنه و یروی حدیثه بلا نقصان و تحریف.

الترجمه

فرمود: نشانه ایمان اینست که راستگوئى را در آنجا که زیانت دارد بر دروغى که سودت بخشد برگزینی، و بیش از آنچه مى ‏دانى نگوئى، و در حدیث از دیگران تقوى از خدا را منظور دارى.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۱۱

  حکمت ۴۵۶ صبحی صالح

۴۵۶-وَ قَالَ ( علیه‏ السلام  )أَلَا حُرٌّ یَدَعُ هَذِهِ اللُّمَاظَهَ لِأَهْلِهَا إِنَّهُ لَیْسَ لِأَنْفُسِکُمْ ثَمَنٌ إِلَّا الْجَنَّهَ فَلَا تَبِیعُوهَا إِلَّا بِهَا

  شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

الثالثه و الثلاثون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۳۳) و قال علیه السّلام: ألا حرّ یدع هذه اللّماظه لأهلها إنّه لیس لانفسکم ثمن إلّا الجنّه، فلا تبیعوها إلّا بها.

اللغه

(اللّماظه) بضم اللّام: ما یبقى فی الفم من الطعام، و قال فی الشرح المعتزلی: اللّماظه بفتح اللّام: ما تبقى فی الفم من الطعام قال یصف الدّنیا: لماظه أیّام کأحلام نائم.

و لمظ الرجل یلمظ بالفم لمظا إذا تتبّع بلسانه بقیّه الطعام فی فمه و أخرج لسانه فمسح به شفتیه.

الاعراب

ألا حرّ، مبتدأ و خبره محذوف أى فی الوجود، و ألا، حرف التنبیه.

المعنى

شبّه علیه السّلام الدّنیا بما فیها من المتاع و المشتهیات بما یبقى من الطعام فی الفم و کفى بهذا التشبیه بیانا لحقارتها و إظهارا للتنفّر عنها، ثمّ عظّم نفس الانسان إلى حیث لا ثمن لها إلّا الجنّه و أنه لا ینبغی بیعها بما فی الدنیا من المال و الجاه کما قال اللَّه تعالى: «إِنَّ اللَّهَ اشْتَرى‏ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّهَ»-  ۱۱۱-  التوبه».

الترجمه

فرمود: آیا آزاده ‏اى نیست که این بن دندانى را براى اهلش رها کند راستش اینست که براى جان شماها بهائى نیست مگر بهشت، آنرا نفروشید مگر ببهشت.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۱۰

  حکمت ۴۵۵ صبحی صالح

۴۵۵- وَ سُئِلَ مَنْ أَشْعَرُ الشُّعَرَاءِ فَقَالَ ( علیه ‏السلام  )  إِنَّ الْقَوْمَ لَمْ یَجْرُوا فِی حَلْبَهٍ تُعْرَفُ الْغَایَهُ عِنْدَ قَصَبَتِهَا فَإِنْ کَانَ وَ لَا بُدَّ فَالْمَلِکُ الضِّلِّیلُ‏

یرید إمرأ القیس

  شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

الثانیه و الثلاثون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۳۲) و سئل علیه السّلام عن أشعر الشعراء فقال علیه السّلام: إنّ القوم لم یجروا فی حلبه تعرف الغایه عند قصبتها، فإن کان و لا بدّ فالملک الضّلّیل. «یرید امرأ القیس».

اللغه

(الحلبه): القطعه من الخیل یقرن للسباق للطریقه الواحده. (الغایه): الرایه.

و (القصبه) ما توضع فی آخر المدى، فمن سبق إلیها و أخذها فاز بالسبق.

المعنى

للشعر عند العرب مقاصد عدیده من الحماسه، و المدح، و الذم، و النسیب و الرثاء، و بیان قصّه، أو حکایه، و له بحور تزید على خمسه عشر، و أوزان تزید على السّتین، فالمفاضله بین الشعراء تتحقق إذا نظموا الشعر فی مقصد واحد و على وزن مخصوص مثلا و لکن شعراء العرب نظموا الشعر فی مقاصد شتّى و أکثر کلّ واحد منهم فی بعضها و اختار کلّ واحد منهم أوزانا خاصه تلائم ذوقه، فیصعب القضاوه و الحکم فی المفاضله بینهم و تشخیص الأشعر منهم، فانّ بعضهم أشعر من بعض فی مقصد أو فی وزن کما قیل: أشعر العرب امرء القیس إذا رکب، و الأعشى إذا رغب، و النابغه إذا رهب، و قد مال علیه السّلام الى الجواب بترجیح امرء القیس صاحب المعلّقه المعروفه الّذی ابتدأ معلّقته بقوله:

         قفا نبک من ذکرى حبیب و منزل            بسقط اللّوى بین الدخول فحومل‏

 بحسب ضروره الجواب على هذا السئوال، و یظهر منه علیه السّلام الکراهه للبحث عن الشعر و الشاعر الجاهلی خصوصا فی مجلسه المنعقد للارشاد الدّینی کما حکى قال الشارح المعتزلی نقلا عن أمالى ابن درید مسندا إلى ابن عراده قال: کان علیّ ابن أبی طالب علیه السّلام یعشّی الناس فی شهر رمضان باللّحم و لا یتعشّى معهم فاذا فرغوا خطبهم و وعظهم، فأفاضوا لیله فی الشعراء و هم على عشائهم فلمّا فرغوا خطبهم علیه السّلام و قال فی خطبته: اعلموا أنّ ملاک أمرکم الدّین، و عصمتکم التقوى، و زینتکم الأدب و حصون أعراضکم الحلم-  إلخ.

الترجمه

پرسش شد از أشعر شعراء عرب در پاسخ فرمود: شاعران عرب در میدان مسابقه شعر یک راه را تا نشانه طى نکرده ‏اند که پیشتاز آنها شناخته شود، و اگر بناچار باید جواب گفت أشعر آنان همان پادشاه گمراه است که مقصود امرء القیس است.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۲۳

  حکمت ۴۵۲ صبحی صالح

۴۵۲-و قال ( علیه‏ السلام  )الْغِنَى وَ الْفَقْرُ بَعْدَ الْعَرْضِ عَلَى اللَّهِ

  شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

الحادیه و الثلاثون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۳۱) و قال علیه السّلام: الغنى و الفقر بعد العرض على اللَّه.

المعنى

یرید علیه السّلام فی کلامه هذا أنّ غنى الدّنیا و فقرها أمران عرضیّان یزولان بسرعه و لا یتمیّزان على وجه الدّقه، فانّ فقیر المال غنیّ من نواح شتّى، و غنیّ المال فقیر إلى غیر واحد من الأشیاء، فالغنى و الفقر یمتازان بعد العرض على اللَّه.

الترجمه

فرمود: توانگرى و بینوائى پس از عرضه مردم بدرگاه خدا معلوم میشوند.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۱۸

  حکمت ۴۵۱ صبحی صالح

۴۵۱-وَ قَالَ ( علیه‏ السلام  )زُهْدُکَ فِی رَاغِبٍ فِیکَ نُقْصَانُ حَظٍّ وَ رَغْبَتُکَ فِی زَاهِدٍ فِیکَ ذُلُّ نَفْسٍ

  شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

التاسعه و العشرون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۲۹) و قال علیه السّلام: زهدک فی راغب فیک نقصان حظّ، و رغبتک فی زاهد فیک ذلّ نفس.

المعنى

الرغبه هى حقیقه إظهار الحاجه و التّقاضا، فاذا رغب القلب الى شی‏ء مدّ الید إلیه و تحرّک اللّسان باظهار الحاجه لدیه، فمن المروّه إجابه هذه الرّغبه و اغتنام هذه المحبّه فانّها توجب الصداقه و تحکیم الاخوّه، و النیل بالمقاصد من شتّى النواحی، فالزهد فی الرّاغب إلى الشخص یوجب نقص الحظّ، کما أنّ الرغبه فیمن یزهد فی الرّاغب إظهار حاجه لدى من یردّها، و هو ذلّ و هوان.

الترجمه

فرمود: کناره‏ گیرى از کسى که دل بتو دهد مایه کمبود حظ و بهره است و دلدادن تو بکسى که از تو کناره گیرد خوارى نفس است.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۴

  حکمت ۴۴۹ صبحی صالح

۴۴۹-وَ قَالَ ( علیه ‏السلام  )مَنْ کَرُمَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ هَانَتْ عَلَیْهِ شَهَوَاتُهُ

  شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

السابعه و العشرون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۲۷) و قال علیه السّلام: من کرمت علیه نفسه هانت علیه شهواته.

المعنى

من نال شهوه فان کانت من حلال فقد نقص نشاطا و قوّه، و إن کانت من حرام فقد نقص مع ذلک مروّه و کرامه، فاتّباع الشهوات موجب للنقصان فی الجسم و المال فی الدنیا، و یتبعه العذاب و السخط فی الاخره إن کان على غیر وجه مشروع فمن یهتمّ بنفسه و یرید أن یحفظ کرامتها فیهون علیه شهوته و یردع عنها.

الترجمه

فرمود: هر که خویش را ارجمند دارد شهوتش را خوار شمارد.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۷

 حکمت ۴۴۶ صبحی صالح

۴۴۶- وَ قَالَ ( علیه ‏السلام  ) لِغَالِبِ بْنِ صَعْصَعَهَ أَبِی الْفَرَزْدَقِ فِی کَلَامٍ دَارَ بَیْنَهُمَا مَا فَعَلَتْ إِبِلُکَ الْکَثِیرَهُ قَالَ دَغْدَغَتْهَا الْحُقُوقُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ فَقَالَ ( علیه‏ السلام  )ذَلِکَ أَحْمَدُ سُبُلِهَا

 شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

الرابعه و العشرون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۲۴) و قال علیه السّلام لغالب بن صعصعه أبی الفرزدق فی کلام دار بینهما: ما فعلت إبلک الکثیره قال: ذعذعتها الحقوق یا أمیر المؤمنین، فقال علیه السّلام: ذلک أحمد سبلها.

اللغه

(ذعذعتها) بالذال المعجمه: فرّقتها، الذعاذع: الفرق المتفرّقه.

المعنى

فی الشرح المعتزلی: دخل غالب بن صعصعه بن ناجیه بن عقال المجاشعى على أمیر المؤمنین علیه السّلام أیام خلافته، و غالب شیخ کبیر، و معه ابنه همام الفرزدق و هو غلام یومئذ، فقال له أمیر المؤمنین علیه السّلام: من الشیخ قال: أنا غالب بن صعصعه قال: ذو الابل الکثیره قال: نعم، قال: ما فعلت ابلک قال: ذعذعتها الحقوق و أذهبت الحمالات و النوائب، قال: ذاک أحمد سبلها من هذا الغلام معک قال: هذا ابنى قال: ما اسمه قال: همام، و قد رویته الشعر یا أمیر المؤمنین و کلام العرب و یوشک أن یکون شاعرا مجیدا فقال: لو أقرأته القرآن فهو خیر له… أقول: واجه علیّ علیه السّلام هذا الشیخ الطاعن فی السنّ الشاغل مع الاسراب من الابل المنهمک فیها فکانه لا یفهم من الحیاه غیرها، فسأله علیه السّلام عنها فلم یملک نفسه إذ شکى إلیه ممّا اخذ منه من زکاتها فعزاه بقوله: ذاک أحمد سبلها و وصّاه فی ابنه فرزدق بتعلیم القرآن إیّاه، فصار ذلک غایه مناه.

الترجمه

بغالب بن صعصعه پدر فرزدق در گفتگوئى که به آن حضرت داشت فرمود: شتران فراوانت چه کردند در پاسخ گفت: یا امیر المؤمنین حقوق آنها را پراکند، در پاسخش فرمود: این بهترین راه مصرف آنها بود.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۱۲

 حکمت ۴۴۵ صبحی صالح

۴۴۵-وَ قَالَ ( علیه‏السلام )إِذَا کَانَ فِی رَجُلٍ خَلَّهٌ رَائِقَهٌ فَانْتَظِرُوا أَخَوَاتِهَا

شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

الثالثه و العشرون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۲۳) و قال علیه السّلام: إذا کان فی رجل [الرّجل‏] خلّه رائقه فانتظروا أخواتها.

اللغه

(الرائقه): المعجبه.

المعنى

مصدر الصفات البارزه فی الانسان ملکات نفسانیه و استعدادات عقلیه کامنه، فانّ الانسان یکون کالمعدن العمیق باطنه و ما یصدر منه من الأقوال و الأفعال و الخلال مظاهر لکمونه و انفجار لعیونه المستوره فی وجوده، فکما أنّ ظهور قطعه من حجر الذهب فی جبل یدلّ على أنّ الجبل ذهب، و خروج شربه ماء من عین یدلّ على ما یخزن فیه من الماء العذب أو المرّ، فکذلک ظهور خلّه من الانسان نموذج عمّا فی وجوده و کمونه من الخلال المشابهه لها فیستدلّ بها علیها.

الترجمه

چون در مردى صفت برجسته ‏اى باشد از او انتظار همانندهایش را داشته باشید.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۲۰

 حکمت ۴۴۴ صبحی صالح

۴۴۴-وَ قَالَ ( علیه ‏السلام  )قَلِیلٌ مَدُومٌ عَلَیْهِ خَیْرٌ مِنْ کَثِیرٍ مَمْلُولٍ مِنْهُ

 شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

الثانیه و العشرون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۲۲) و قال علیه السّلام: قلیل مدوم علیه خیر من کثیر مملول منه.

قال الشارح المعتزلی فی شرح الحکمه السابقه: یقال: إنّ الرّضی ختم کتاب نهج البلاغه بهذا الفصل و کتبت به نسخ متعدّده، ثمّ زاد علیه إلى أن و فی الزیادات الّتی نذکرها فیما بعد.

أقول: قد سبق هذه الحکمه و علّقنا علیها شرحا موجزا فلا نطیل بالاعاده

الترجمه

اندک کار خیرى که بر آن مداومت شود به از بسیاریست که باعث ملال گردد.

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۴

  حکمت ۴۴۲ صبحی صالح

۴۴۲-وَ قَالَ ( علیه‏السلام  )لَیْسَ بَلَدٌ بِأَحَقَّ بِکَ مِنْ بَلَدٍ خَیْرُ الْبِلَادِ مَا حَمَلَکَ

 شرح میر حبیب الله خوئی ج۲۱

العشرون بعد أربعمائه من حکمه علیه السّلام

(۴۲۰) و قال علیه السّلام: لیس بلد بأحقّ بک من بلد، خیر البلاد ما حملک.

المعنى

کثیرا ما یضیق حال الانسان فی وطنه المألوف و بلده المأنوس، فیضطرّ إلى الرّحله إلى بلاد اخرى، و من ذلک مهم الهجره الّتی شرعت بعد هجره النبیّ صلّى اللَّه علیه و آله وجوبا و تعقبها هجره المسلمین وراء الجهاد و الفتوح الاسلامى إلى بلاد شاسعه، و الهجره من مشاق التکالیف و مفارقه البلد صعب على أکثر النفوس، فجاء کلامه علیه السّلام تسلیه للمهاجرین من الأوطان و بیّن أنّ خیر البلاد ما حمل الانسان و وافقه فی سنن معاشه و التهیّه لمعاده.

الترجمه

شهرى براى تو سزاوارتر از شهر دیگر نیست، بهترین شهرها شهریست که از تو پذیرائى کند

منهاج ‏البراعه فی ‏شرح ‏نهج ‏البلاغه(الخوئی)//میر حبیب الله خوئی

بازدیدها: ۱۰